Dopiero stwierdzenie naruszeń wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371 ze zm./ po pisemnym ostrzeżeniu skutkuje wszczęciem postępowania w sprawie cofnięcia licencji.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędziowie NSA Wojciech Chróścielewski (spr.), Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2004 r sygn. akt 6/II SA 3850/2002 w sprawie ze skargi Andrzeja K., Grażyny K. Biuro Turystyczne "E." na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 25 października 2002 r. (...) w przedmiocie cofnięcia licencji przewozowej na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz Andrzeja K. i Grażyny K. 180 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
OSK 1086/04
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2004 r., 6/II SA 3850/02 uchylił decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 25 października 2002 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję tego samego organu z dnia 20 września 2002 r. w przedmiocie cofnięcia licencji przewozowej na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego. Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym. Uchylone decyzje były wydane na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 pkt 3 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. "b" oraz art. 90 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371 ze zm./. Skarżący prowadzili działalność pod nazwą "E." z siedzibą w T. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniach 18, 22 i 23 lipca 2002 r. przez pracowników Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego w W. wraz z pracownikami Państwowej Inspekcji Pracy stwierdzono: brak przechowywania tarcz tachografu, do czego jest zobowiązany przedsiębiorca na podstawie art. 10 ust. 3 Umowy Europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe transporty drogowe, która weszła w życie w stosunku do Polski 10 stycznia 1993 r. /Dz.U. 1999 r. nr 94 poz. 1087/, przekroczenie czasu jazdy ciągłej i nieprzestrzegania obowiązkowych przerw w pracy, przekroczenie prędkości jazdy w ruchu krajowym - czym naruszono przepis art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 20 Prawa o ruchu drogowym, brak indywidualnych kart. czasu pracy zatrudnionych pracowników, przez co uniemożliwiono ustalenie przestrzegania czasu pracy pracowników - czym naruszono art. 281 pkt 5 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 2b ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, licencję cofa się, gdy jej posiadacz rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki wykonywania działalności objętej licencją, określone przepisami prawa. Organ administracji uznał za udowodnione fakty wskazujące jednoznacznie, iż przedsiębiorca wielokrotnie oraz rażąco naruszał warunki wykonywania działalności objętej licencją. Zdaniem organu naruszenia prawa miały charakter rażący z uwagi na fakt znajomości przez strony przepisów obowiązującego prawa.
W skardze do Sądu Andrzej K. i Grażyna K. wnieśli o uchylenie obu decyzji podnosząc, iż Minister Infrastruktury zanim podjął decyzję o cofnięciu licencji, po wypadku w Rumunii, jaki miał miejsce w dniu 13 lipca 2002 r., publicznie informował, że ją cofnie. Ponadto, podnosili, iż kontrola została zakończona dopiero w dniu 23 lipca 2002 r. a strony złożyły wyjaśnienia dniu 2 września 2002 r. zatem ogłaszanie publicznie cofnięcia licencji było nadużyciem. Stwierdzone usterki w działalności firmy miały charakter formalno-porządkowy i nie dawały podstaw do cofnięcia licencji.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury podtrzymując dotychczasowe stanowisko i argumentację wnosił o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że organ administracji dopuścił się naruszenia prawa procesowego w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym organ jest zobowiązany do cofnięcia licencji, jeżeli jej posiadacz rażąco naruszył warunki w niej określone lub inne warunki określone przepisami prawa. Jednak cofnięcie licencji powinno być poprzedzone zgodnie z art. 15 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt 2 tego artykułu pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia licencji. Organ administracji po stwierdzeniu naruszeń licencji lub innych warunków powinien więc ostrzec pisemnie przedsiębiorcę. Dopiero stwierdzenie naruszeń po tym ostrzeżeniu skutkuje wszczęciem postępowania w wyniku, którego zostanie cofnięta licencja. Inna wykładnia tego przepisu podważałaby sens ostrzeżenia, które jest upomnieniem i wskazaniem działań, które zostaną podjęte, jeżeli pomimo tego ostrzeżenia dopuszcza się on naruszeń skutkujących cofnięciem licencji. Organ wszczął postępowanie o w sprawie cofnięcia licencji i podjął decyzję o cofnięciu licencji bez ustalenia, czy po pisemnym ostrzeżeniu przedsiębiorca dopuścił się naruszeń z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, co w ocenie Sądu stanowiło naruszenie przepisów w stopniu uzasadniającym uchyleniu obu decyzji.