Sformułowanie zarzutów pod adresem zaskarżonego orzeczenia nie może być ogólnikowe, ponieważ nie można w takim wypadku ustalić granic zaskarżenia. W szczególności nie można się ograniczać do stwierdzenia, że sąd pierwszej instancji naruszył prawo materialne przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub że naruszył przepisy postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Formułując taki zarzut należy określić, poprzez wskazanie oznaczenia liczbowego i aktu normatywnego, w którym został zawarty dany przepis, jaki konkretny przepis prawa został naruszony.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno /spr./, Sędziowie NSA Joanna Runge - Lissowska, Leszek Włoskiewicz, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółdzielni Pracy "T." w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2004 r. sygn. akt I SA 1716/02 w sprawie ze skargi Hanny K.-T. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 14 czerwca 2002 r. (...) w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Spółdzielni Pracy "T." w L. na rzecz Hanny K.-T. kwotę 180 zł /słownie: sto osiemdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 7 kwietnia 2004 r., I SA 1716/02 uchylił decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 14 czerwca 2002 r., (...) i poprzedzającą ją decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 28 czerwca 2001 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Odwoławczej Komisji Wywłaszczeniowej przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w L. z 13 lipca 1954 r. w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości położonej w L. przy ul. S. 8, nr hip. (...). W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast nie ocenił całości zgromadzonego w sprawie materiału. Pominął także uregulowania dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych /Dz.U. 1952 nr 4 poz. 31/, który stanowił podstawę wydania ocenianych w postępowaniu nadzorczym decyzji o wywłaszczeniu i wobec tego wydane decyzje naruszają art. 7 i 77 par. 1 Kpa.
Zgodnie z art. 1 powołanego wyżej dekretu, nieruchomości lub ich części niezbędne dla realizacji narodowych planów gospodarczych mogły być przejmowane, nabywane, zbywane i przekazywane. Artykuł 2 określał, że prawo wymienione w art. 1 służyło wykonawcom narodowych planów gospodarczych, w tym spółdzielniom /pkt 6/. Jeżeli wykonawcy planów gospodarczych nie mogli uzyskać nieruchomości Skarbu Państwa lub osób prawnych w trybie przekazania, to zgodnie z art. 4 uprawnieni byli do nabycia nieruchomości od osób fizycznych i prawnych, innych niż wymienione w art. 2 dekretu. Wykonawca, który uzyskał zezwolenie od Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania na nabycie nieruchomości obowiązany był wezwać właściciela do odstąpienia nieruchomości za cenę określoną na podstawie art. 28 dekretu i zatwierdzoną przez Prezydium wojewódzkiej rady narodowej, które jednocześnie ustalało warunki zapłaty. Z przepisu art. 8 ust. 1 dekretu wynika więc, że cena nabycia nieruchomości powinna być określona konkretnie, a wynika to z konieczności jej zatwierdzenia i ustalenia warunków zapłaty przez prezydium wojewódzkiej rady narodowej. Jeżeli umowa sprzedaży, zamiany lub umowa przedwstępna nie zostały zawarte, wykonawca mógł nabyć niezbędną mu nieruchomość w drodze wywłaszczenia. Dekret określał także warunki, jakim powinny odpowiadać wnioski o zezwolenie na nabycie nieruchomości i o wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast pominął, że w aktach sprawy nie ma wniosku Spółdzielni o wywłaszczenie nieruchomości. Zwróciła na to uwagę Odwoławcza Komisja Wywłaszczeniowa, która postanowieniem z dnia 11 maja 1954 r. odroczyła rozprawę i zażądała od Spółdzielni złożenia wniosku o wywłaszczenie, zgodnie z art. 17 dekretu, oraz sporządzenia wstępnej dokumentacji zamierzonej inwestycji. Odpowiadając na to żądanie Spółdzielnia przy piśmie z dnia 20 maja 1954 r. przesłała do Odwoławczej Komisji Wywłaszczeniowej przy Prezydium WRN w L. odpis wniosku do Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z dnia 10 listopada 1952 r., pismo przewodnie do Związku Branżowego Spółdzielni Usługowych w L., dokumentację techniczną na budowę magazynu, stajni, komórek, benzynowni oraz kotłowni. Mimo nieuzupełnienia tego braku, gdyż wniosek o zezwolenie na nabycie nieruchomości /art. 7/ nie jest tożsamy z wnioskiem o wywłaszczenie nieruchomości /art. 17/. Komisja orzeczeniem z dnia 13 lipca 1954 r. zatwierdziła orzeczenie I instancji o wywłaszczeniu nieruchomości podając w uzasadnieniu, że ze złożonych dodatkowo dokumentów wynika, iż wywłaszczony obiekt jest konieczny dla realizacji planów Spółdzielni, a korzystanie przez nią dotychczas z tej nieruchomości jest bez znaczenia dla wyniku sprawy.