Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska (spr), Sędziowie NSA Janina Antosiewicz, Henryk Ożóg, Protokolant Wiesława Koślińska, po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Adama L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2004 r. sygn. akt I SA 2249/03 w sprawie ze skargi Adama L. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 16 sierpnia 2001 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 8.01.2004 r. I SA 2249/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Adama L. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 16.08.2001 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji uwłaszczeniowej w części dot. działek nr 11/1 i 13/6.
Oddalając skargę Sąd stwierdził, że decyzja uwłaszczeniowa nie może być uznana za naruszającą prawa osób trzecich, będących następcami prawnymi byłego właściciela uwłaszczonej nieruchomości - uprzednio wywłaszczonej - bowiem zarówno w dniu 5.12.1990 r. jak i w dacie wydawania tej decyzji tj. w dniu 10.07.1992 r. zmienionej decyzją z dnia 26.12.1998 r. nie było zgłoszone żądanie jej zwrotu, gdyż wniosek o zwrot pochodzi z dnia 18.03.1998 r. Przekonania skarżącego, że wniosek o zwrot złożył w 1990 r. jego brat, którego to wniosku nie można obalić, Sąd uznał za niewystarczające do przyjęcia, że wniosek ten został złożony przed wydaniem decyzji uwłaszczeniowej dodając, iż wniosek Krystyny C. następczyni prawnej jednego z wywłaszczonych, dotyczył innych działek. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, że orzekając w sprawie ze skargi Adama L., podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 27.01.2000 r. II CZP 14/99 /OSNAPU 2000 nr 8 poz. 294/, iż grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy /związku międzygminnego/, będące w dniu 5.12.1990 r. w zarządzie państwowych osób prawnych innych niż Skarb Państwa, nie stają się przedmiotem praw określonych w art. 2 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, jeżeli w tym okresie były zbędne na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu /art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości/, a uprawniony podmiot złożył wniosek o zwrot nieruchomości, a analogiczna sytuacja występuje gdy wniosek o zwrot został złożony na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wnieśli Adam L. i Elżbieta K., reprezentowani przez adwokata, domagając się jego uchylenia i przekazania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie sprawy do ponownego rozpoznania i zarzucając naruszenie prawa materialnego art. 2 ust. 1-3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz art. 47 ust. 4 i art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości poprzez bezpodstawne uznanie, iż wywłaszczone parcele stały się przedmiotem praw określonych w art. 2 ust. 1 i 3 cyt. ustawy z dnia 12.09.1990 r. pomimo, iż istniały negatywne przesłanki do uwłaszczenia nieruchomości, użytkowanej niezgodnie z celem określonym w decyzji wywłaszczeniowej i podlegały zwrotowi na zasadzie art. 69 ust. 1 ustawy o gospodarce gruntami oraz mające wpływ na treść wyroku rażące naruszenie art. 9, 10, 28 i 61 par. 4 Kpa, polegające na błędnym przyjęciu, że postępowanie w sprawie zwrotu wywłaszczonych nieruchomości rozpoczęło się już po ostatecznym zakończeniu postępowania uwłaszczeniowego, podczas gdy wniosek Krystyny C., następczyni prawnej jednego z wywłaszczonych, o odszkodowanie za wywłaszczone parcele, został złożony przed wszczęciem postępowania uwłaszczeniowego i stanowił faktycznie wniosek godzący w podstawy zasadności całej decyzji wywłaszczeniowej, zawierał bowiem zarzut rażącego naruszenia prawa, co zgodnie z brzmieniem art. 61 par. 4 Kpa obligowało organ do zawiadomienia wszystkich stron postępowania.