Nie zaświadczenie z archiwum państwowego o dacie urodzenia, ale akt stanu cywilnego jest wyłącznym dowodem daty urodzenia, a dowód ten można obalić tylko w postępowaniu sądowym.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 lipca 2004 r. II SA/Lu 91/04 w sprawie ze skargi Aleksandra Ł. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 29 stycznia 2004 r. w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich: - uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania WSA w Lublinie; (...).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, wyrokiem z dnia 6 lipca 2004 r., po rozpoznaniu sprawy ze skargi Aleksandra Ł. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 29 stycznia 2004 r., w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich, uchylił zaskarżoną decyzję.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach:
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 29 stycznia 2004 r., na podstawie art. 127 ust. 3 i art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "b i c" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /t.j. Dz.U. 2002 nr 42 poz. 371/, po ponownym rozpatrzeniu sprawy na wniosek Aleksandra Ł., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 11 lipca 2003 r. odmawiającą uchylenia decyzji ostatecznej o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich.
Kierownik Urzędu wskazywał w zaskarżonej decyzji, iż strona występując z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie nie podnosiła żadnych nowych okoliczności, czy to faktycznych, czy to prawnych, które miałyby uzasadniać uchylenie ostatecznej decyzji. W tym względzie, odwołując się do zasady trwałości decyzji administracyjnych i wyjątków od niej, uzasadniających ich wzruszenie, wskazano na przepis art. 154 Kpa, zgodnie z którym decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji państwowej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Podnosząc, iż przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie definiują pojęcia "słusznego interesu strony", Kierownik Urzędu uznał, że słuszny interes strony nie może się jednak sprowadzać do naruszenia innych przepisów prawa, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "b i c" ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, określające warunki przyznania uprawnień kombatanckich, których Aleksander Ł. - zdaniem organu - nie spełniał.
Jednocześnie, odwołując się do przepisu par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości /Dz.U. nr 106 poz. 1154/, który wymienia miejsca odosobnienia określone w art. 14 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy o kombatantach, wskazano, iż obóz w Z. - w którym przebywał skarżący - nie został wymieniony w tymże przepisie, a wymieniony został w par. 6 tegoż rozporządzenia wyliczającym miejsca odosobnienia określone w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy o kombatantach, w których pobyt dzieci do lat 14 miała charakter eksterminacyjny, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa. Skoro zatem Aleksander Ł. w czasie pobytu w obozie w Z. ukończył 15 lat, to nie może mieć zastosowania w jego sytuacji wskazany przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy, co tym samym, zdaniem Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych uzasadniało wydanie decyzji o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich.