Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, Sędziowie NSA Stanisław Nowakowski (spr), Małgorzata Stahl, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Elżbiety i Ludwika P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 czerwca 2004 r. sygn. akt II SA/Lu 812/03 w sprawie ze skargi Elżbiety i Ludwika P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 9 czerwca 2003 r. (...) w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2004 r. II SA/Lu 812/03 oddalono skargę Elżbiety i Ludwika P. na decyzję z dnia 9 czerwca 2003 r. (...) Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. Decyzja ta utrzymała w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia 14 lutego 2003 r. (...), odmawiającą przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności w stosunku do udziału wynoszącego 1906/74880 części w nieruchomości położonej w L. przy ul. S., stanowiącej działkę gruntu oznaczoną nr 14/25 o pow. 1.479 m2 zabudowaną zespołem garażowym, powołując jako podstawę rozstrzygnięcia art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa i art. 1 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności /Dz.U. 2001 nr 120 poz. 1299 ze zm./. Powodem odmowy przekształcenia było ustalenie, że w określonym terminie nie wszyscy współużytkownicy wieczyści złożyli wnioski. W ocenie organu odwoławczego, który rozpoznawał odwołanie małż. P. nie można podzielić ich zarzutów, ponieważ w strona już w dacie składania wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, a najpóźniej w dniu 31 grudnia 2002 r., powinna posiadać stosowne orzeczenie sądu bądź potwierdzony przez Sąd wpływ wniosku o wydanie w trybie art. 199 Kc orzeczenia zastępującego zgodę osób, które nie chcą przekształcenia.
Sąd administracyjny pierwszej instancji oddalając skargę stwierdził, że materialnoprawną podstawą rozstrzygnięć organów administracyjnych była ustawa z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności /Dz.U. 2001 nr 120 poz. 1299/, mająca szczególny, incydentalny charakter.
Dyspozycja art. 1 ust. 5 pkt 1 tejże ustawy zmieniona ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o zmianie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności /Dz.U. nr 72 poz. 749/ stanowi, że właściciele wyodrębnionych lokali, będący zarazem współużytkownikami wieczystymi nieruchomości gruntowej, jako z prawem związanym z własnością, mogą żądać przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, jeżeli wszyscy złożą do właściwego organu administracyjnego stosowny wniosek w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r.
Zdaniem Sądu termin ten ma charakter prekluzyjny, co oznacza, że wniosek spóźniony nie może być uwzględniony, a prawo żądania przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności w trybie i na zasadach określonych w tej ustawie wygasa. Dyspozycja art. 1 ust. 5 pkt 1 cyt. ustawy wymaga, żeby w powyższym, nieprzekraczalnym terminie wniosek złożyli wszyscy współużytkownicy wieczyści. W zdaniu drugim zaś mówi się, że w razie braku zgody stosuje się odpowiednio art. 199 Kc, co oznacza - w ocenie Sądu Wojewódzkiego - że współużytkownicy reprezentujący większość udziałów mogą wystąpić do sądu powszechnego z wnioskiem o wydanie orzeczenia zastępującego zgodę. Wprawdzie sąd uważa, że wykładnia gramatyczna może budzić wątpliwości co do jasności przepisu, jednakże intencją ustawodawcy było, żeby w ściśle określonym ustawowym terminie, tj. do dnia 31 grudnia 2002 r. współużytkownicy, którzy chcą nabycia prawa własności w trybie tej ustawy wyrazili swoją wolę w sposób jednoznaczny i dopełnili wszelkich czynności zmierzających do uzyskania zgody na przekształcenie. Dotyczy to w szczególności wystąpienia z wnioskiem do sądu powszechnego o wydanie orzeczenia zastępującego zgodę art. 199 Kc.