Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski, Sędziowie NSA Barbara Adamiak (spr.), Andrzej Jurkiewicz, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2004r. sygn. akt 6/II SA 243/03 w sprawie ze skargi Biura Turystycznego "S." Elżbieta N.-B. i Wojciech B. s.j. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 10 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie cofnięcia licencji przewozowej 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od Biura Turystycznego "S." Elżbieta N.-B. i Wojciech B. s.j. na rzecz Ministra Infrastruktury kwotę 370 zł /słownie: trzysta siedemdziesiąt zł/ tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 20 maja 2004 r. 6/II SA 243/03, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Biura Turystycznego "S." Elżbieta N.-B., Wojciech B. s.j. na decyzję Ministra Infrastruktury z 10 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie cofnięcia licencji przewozowej, uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą je decyzję z 7 września 2002 r. W uzasadnieniu wyroku wskazał, że skarga jest uzasadniona. Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371 ze zm./ licencję cofa się, jeżeli jej posiadacz rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa. Tak więc w sytuacji zaistnienia przesłanek, o których stanowi przepis, organ administracyjny związany jest jego dyspozycją i musi cofnąć licencję. W przedmiotowej sprawie, podstawą faktyczną decyzji o cofnięciu licencji było nieprzestrzeganie przez skarżącego przepisów o czasie pracy kierowców przez naruszenie art. 10 ust. 3 Umowy Europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe /AETR/ i nieprzechowywanie tarcz rejestrujących w postaci wykresów wskazań przyrządu kontrolnego tzw. wykreskówek przez okres wskazany w tym przepisie. Umowa AETR sporządzona została w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. i weszła w życie w stosunku do Polski, po złożeniu przez nią dokumentu ratyfikacyjnego, dnia 10 stycznia 1993 r. Opublikowana w Dzienniku Ustaw z 1999 nr 94 pod poz. 1087 dnia 24 listopada 1999 r. zgodnie z art. 91 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej od tego dnia stała się częścią krajowego porządku prawnego. Jednak do stosowania norm prawa międzynarodowego w prawie krajowym nie wystarcza samo wprowadzenie ich do systemu, muszą być one dodatkowo tak sformułowane, aby można było je stosować i przestrzegać oraz egzekwować /vide: Małgorzata Masternak-Kubiak - "Przestrzeganie prawa międzynarodowego w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej" Zakamycze, 2003, str. 232 i 233/. W art. 10 ust. 1 Umowy Europejskiej umawiające się strony wyraźnie postanowiły, że każda z nich zarządzi na swoim terytorium instalowanie i używanie przyrządu kontrolnego o określonych w tym przepisie wymaganiach. Przepis art. 10 ust. 1, 2 i 3 stanowi jedną normę prawną, wyraz woli umawiających się stron umowy wprowadzenia na swoim terytorium określonego rozwiązania, tj. wprowadzenia obowiązku instalowania i używania w określony sposób przyrządu kontrolnego w tym też tzw. wykresówek. Nie jest możliwe rozdzielanie przepisów jednej normy przez przyznanie jednej charakteru samowykonalnego o skutku natychmiastowym, a innej charakteru wymagającego wykonania. Nie stanowi wykonania art. 10 umowy międzynarodowej AETR rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia /Dz.U. nr 44 poz. 432 ze zm./ wprowadzające, zanim weszła do polskiego porządku prawnego Konwencja AETR, obowiązek wyposażania pojazdów w tachograf. Obowiązek przechowywania wykresówek przez okres 12 miesięcy od daty ostatniej rejestracji i przedstawiania na żądania służb kontrolnych, o których stanowi art. 10 ust. 3 Konwencji, związany został z obowiązkiem instalowania i używania przyrządów kontrolnych spełniających wymogi art. 10 ust. 1, który to obowiązek każda z umawiających się stron miała wprowadzić na swoim terytorium w czasie przez siebie wybranym. W Polsce, obowiązek kontrolowania okresów prowadzenia pojazdu, czasu trwania innej pracy oraz okresy wypoczynku na podstawie zapisów przyrządu kontrolnego wprowadziła ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców /Dz.U. nr 123 poz. 1354 ze zm./. Również mocą tej ustawy wprowadzony został obowiązek przechowywania zapisów z przyrządów kontrolnych i udostępniania ich na żądanie osoby uprawnionej do kontroli. Dla przedsiębiorców wymagania te stały się wiążące z dniem 1 października 2002 r. a więc po dacie dokonania kontroli i wydania decyzji z dnia 7 września 2002 r. Organ administracyjny nie mógł egzekwować od przedsiębiorcy obowiązku, który nie został wprowadzony do porządku prawnego RP w dacie dokonywania ustaleń będących podstawą decyzji. Nie jest jednak uprawnionym twierdzenie, iż organ działał bez podstawy prawnej i jego decyzja obciążona jest wadą nieważności. Podstawę prawną decyzji stanowił art. 15 ust. 1 pkt 2b ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, a błędna interpretacja przepisów Umowy AETR dotycząca obowiązku stosowania art. 10 ust. 3 tej Umowy nie dawały podstawy do stwierdzenia, iż organ działał bez podstawy prawnej.