Nie jest zasadny zarzut ogólny naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy przez dokonanie wadliwej wykładni przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/. Skarga kasacyjna musi wskazać naruszenie konkretnego przepisu prawa i wywieść jego naruszenie w zaskarżonym wyroku. Nie jest usprawiedliwione podstawę prawną powołanie się na naruszenie przepisów danej ustawy bez wywiedzenia określonego rodzaju naruszenia prawa. Wskazane naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 32 powołanej ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości nie jest zasadne. Nie jest zasadne, bowiem decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 24 czerwca 2002 r. (...) utrzymaną w mocy przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z 23 sierpnia 2002 r. (...) stwierdzono nieważność decyzji z dnia 2 grudnia 1974 r. (...) oraz decyzji Naczelnika Powiatu w K. z dnia 25 października 1975 r. (...) w części dotyczącej przyznania i ustalenia wysokości odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości. Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 też z tego względu, że nie uwzględnia rozwiązania prawnego przyjętego w art. 23 ust. 2 powołanej ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, który stanowi: "Naczelnik powiatu może odroczyć ustalenie odszkodowania na czas do trzech miesięcy od dnia wydania decyzji o wywłaszczeniu i wydać odrębną decyzję o odszkodowaniu po przeprowadzeniu osobnej rozprawy nad ustaleniem odszkodowania". Art. 23 ust. 1 pkt 3 musi być interpretowany w związku z art. 23 ust. 2 powołanej ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, a zatem brak w decyzji o wywłaszczeniu punktu 3 "ustalenie odszkodowania i terminu zapłaty", przy zastosowaniu art. 23 ust. 2 nie może być oceniane jako ciężkie kwalifikowane naruszenie prawa.
Nie jest zasadny zarzut naruszenia prawa właściciela do czynnego udziału w postępowaniu w sprawie wywłaszczenia. Naruszenie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu jest podstawą do wznowienia postępowania /art. 145 par. 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego/. Prawo do żądania postępowania w sprawie wznowienia postępowania przysługuje stronie /art. 147 Kodeksu postępowania administracyjnego/. Uwzględnienie tej wadliwości postępowania jako przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji stanowi rażące naruszenie prawa, a zatem nie mogło zostać uwzględnione przez Sąd w zaskarżonym wyroku.
W tym stanie rzeczy skoro skarga nie ma usprawiedliwionych podstaw, na mocy art. 184 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.