Jeżeli nieodwracalność skutków prawnych wynika z późniejszych niż orzeczenie o nacjonalizacji, decyzji lub zdarzeń, nie występuje negatywna przesłanka stwierdzenia nieważności /decyzji/ o nacjonalizacji.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Janeczko (spr.), Sędziowie NSA A. Plucińska-Filipowicz, Maria Wiśniewska, Protokolant Beata Smulska, po rozpoznaniu w dniu 01 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej ze skargi kasacyjnej Zofii S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 marca 2004 r. sygn. akt IV SA 2557/03 w sprawie ze skargi "P." S.A. z siedzibą w W. oraz Prezydenta Miasta R. na decyzję Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 maja 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przejęciu przedsiębiorstwa 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Zofii S. na rzecz "P." S.A. z siedzibą w W. 120 zł. /sto dwadzieścia złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 marca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 maja 2003 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia 10 marca 2003 r. stwierdzającą nieważność orzeczenia Ministra Przemyślu Lekkiego z dnia 8 lutego 1952 r. (...) o przejęciu na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa - cegielnia W., Maciej P. - W., oraz decyzję z dnia 10 marca 2003 r.
Tego rodzaju rozstrzygnięcie, według uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zostało wydane wobec braku należytego wyjaśnienia przez organ administracji, czy wydane orzeczenie nacjonalizacyjne wywołało nieodwracalne skutki prawne. W szczególności nie wyjaśniono jakie skutki prawne wywołało samo orzeczenie nacjonalizacyjne, a jakie późniejsze zdarzenia tj. decyzja Wojewody z dnia 17 czerwca 1991 r., decyzja tego organu z dnia 21 lutego 1996 r., zawarcie umowy wieczystego użytkowania gruntu z dnia 8 września 1995 r. Powołując wskazane wyżej późniejsze decyzje nie określono nawet ich przedmiotu. Było to równoznaczne z naruszeniem art. 7 i 77 par. 1 Kpa.
W skardze kasacyjnej Zofia S. zarzucając naruszenie art. 145 par. 1 lit. "e" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 7, 77 par. 1 przez wadliwe przyjęcie przez zaskarżony wyrok naruszenia art. 7, 77 par. 1 Kpa wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi względnie uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że decyzje Wojewody z dnia 17 czerwca 1991 r. i 25 lutego 1961 r. zostały opisane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazano również jakie są skutki prawne tych decyzji. Skutki te wynikają właśnie z tych decyzji, a nie decyzji nacjonalizacyjnej. Brak w aktach sprawy decyzji z dnia 17 czerwca 1991 r. nie powinien być podstawą uchylenia zaskarżonej decyzji, skoro Sąd mógł zażądać tego dokumentu.
Mylnie powołano w zaskarżonym wyroku przepisy art. 7 i 77 par. 1 Kpa, skoro przepisy te nie mają zastosowania w postępowaniu sądowym. Naruszony został art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż, jak wykazano, nie było naruszenia przepisów postępowania a nawet nie czyniono próby, aby uzasadnić, że naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna, co wynika także z jej uzasadnienia formułuje dwa zarzuty: naruszenie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /określanego dalej skrótem p.p.s.a./ oraz naruszenie art. 7, 77 par. 1 Kpa. Ustosunkowując się do tych zarzutów należy stwierdzić, że istotnie przepisy art. 7, 77 par. 1 Kpa nie były, bo nie mogły, być stosowane przez Sąd wydający zaskarżony wyrok. Wskazanie jednak w uzasadnieniu tego wyroku naruszenia wspomnianych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego odnosiło się do rozstrzygnięcia organu administracji, a miały one przecież zastosowanie w postępowaniu administracyjnym. Wbrew więc twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie jest uzasadniony, sformułowany wobec uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zarzut o wadliwym powołaniu omawianych przepisów.