Brak legitymacji do wniesienia skargi kasacyjnej jest równoznaczny w skutkach z uznaniem, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta Z. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2003 r. II SA 1329/03 w sprawie ze skargi Towarzystwa Gospodarczego - Spółka z o.o. w Z. na decyzję Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 7 marca 2000 r. w przedmiocie kary za samowolne zajęcie pasa drogowego - oddala skargę kasacyjną; (...).
Burmistrz Miasta Z. decyzją z dnia 29 lipca 1998 r. nakazał Towarzystwu Gospodarczemu - Spółka z o.o. w Z. przywrócenie do stanu poprzedniego pasa drogowego przez usunięcie reklam ze słupów oświetleniowych na ul. K. oraz wymierzył karę za samowolne zajęcie pasa drogowego, natomiast Minister Transportu i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia 7 marca 2000 r. uchylił tę decyzję w części dotyczącej kary i wymierzył wyższą karę, sąd administracyjny zaś wyrokiem z dnia 5 czerwca 2001 r., II SA 1110/00, stwierdził nieważność decyzji odwoławczej, lecz Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 13 lutego 2003 r., III RN 36/02, uchylił ten wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy uznał, że - odmiennie niż sąd administracyjny - organem właściwym w postępowaniu odwoławczym był minister, gdyż wprawdzie w pierwszej instancji decyzję wydał Burmistrz Miasta Z., lecz działający w imieniu wojewody, w ramach zawartego pomiędzy Wojewodą N. z Zarządem Miasta Z. porozumienia o przekazaniu, w formie zadania powierzonego, bieżącego utrzymania dróg wojewódzkich miejskich na obszarze m. Z.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - ponownie rozpoznając skargę Towarzystwa Gospodarczego na decyzję Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 7 marca 2000 r. - wyrokiem z dnia 18 września 2003 r., II SA 1329/03, uchylił zaskarżoną decyzję oraz stwierdził nieważność decyzji Burmistrza Miasta z dnia 29 lipca 1998 r.
Sąd uznał przede wszystkim, że - w świetle porozumienia o przekazaniu utrzymania dróg - organem właściwym do rozpoznania sprawy nie był Burmistrz, lecz Zarząd Miasta Z.
Sąd uznał także, że nie został wyjaśniony sposób ustalenia wysokości kary, a załączone do decyzji odwoławczej wyliczenie jest nieprawidłowe, ponadto decyzja odwoławcza - podwyższająca karę - została wydana z naruszeniem art. 139 Kpa.
Ze skargą kasacyjną wystąpił Burmistrz Miasta Z. zarzucając sądowi zarówno naruszenie prawa materialnego, jak też przepisów postępowania oraz podając, że swą legitymację wywodzi z art. 32 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż w postępowaniu sądowoadministracyjnym stronami są skarżący i organ, którego działanie jest przedmiotem skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 173 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną może wnieść strona, stronami zaś w sprawie sądowoadministracyjnej są - jak obecnie stanowi art. 32 powołanej ustawy, poprzednio art. 41 ust 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ - skarżący oraz organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi.
Burmistrz Miasta Z. uważa się za stronę, gdyż jest organem, który wydał decyzję w pierwszej instancji, lecz postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne, i stroną postępowania sądowego nie był Burmistrz, lecz Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, którego decyzję odwoławczą zaskarżyło Towarzystwo Gospodarcze.
Burmistrz zatem nie ma legitymacji do wniesienia skargi kasacyjnej, i dlatego orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż brak legitymacji jest równoznaczny w skutkach z uznaniem, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na mocy art. 204 pkt 2 powołanej ustawy.