Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.), Sędziowie NSA Wojciech Chróścielewski, Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Bożenny P.-L. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5.06.2003 r. Sygn. akt I SA 2746/01 w sprawie ze skargi Bożenny P.-L. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 30 sierpnia 2001 r. (...) w przedmiocie postępowania nadzorczego dotyczącego nieruchomości warszawskiej uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 czerwca 2003 r. I SA 2746/01 oddalił skargę Bożeny P.-L. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 30 sierpnia 2001 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 11 grudnia 1959 r. utrzymującej w mocy orzeczenie Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 21 maja 1956 r. odmawiające byłym właścicielom zabudowanej nieruchomości warszawskiej, położonej przy ul. H., nr hip. (...) ustanowienia prawa własności czasowej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył ustalenia organu nadzorczego, z których wynikało, iż nieruchomość warszawska położona przy ul. H. 11, stanowiąca własność Stanisława i Haliny P., objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/. Po rozpatrzeniu wniosku Haliny P. Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy, orzeczeniem z dnia 21 maja 1956 r. odmówiło przyznania prawa własności do gruntu powołując się na to, iż zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego teren przedmiotowej nieruchomości przeznaczony został pod budownictwo mieszkaniowe w zarządzie państwowym.
Wskutek odwołania strony, decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 11 grudnia 1959 r. orzeczenie to zostało utrzymane w mocy z tym uzasadnieniem, iż w dacie wydania decyzji ostatecznej grunt został przeznaczony w planie zagospodarowania, pod inwestycje realizowane przez państwo /budowę szkoły/.
Nieruchomość ta została następnie skomunalizowana, a obecnie wchodzi w skład działek nr 44, na której znajduje się szkoła podstawowa, nr 45 - droga - ul. H. i nr 55 przedszkole.
Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie ustanowienia prawa własności czasowej, wystąpiła w dniu 19 listopada 1999 r. Bożena P.-L. /spadkobierczyni dawnych właścicieli/ z uwagi na wydanie ich z naruszeniem przepisu art. 7 ust. 2 dekretu, gdyż stwierdzenie zamieszczone w orzeczeniu o budownictwie mieszkaniowym w zarządzie państwowym nie ma związku z wymienionym przepisem dekretu. W dacie wydania decyzji brak było planu, zatem obowiązywał ogólny plan zabudowania m.st. Warszawy, zatwierdzony przez Ministra Robót Publicznych 11 sierpnia 1931 r.
W decyzji organu odwoławczego powołano się na inny cel, co wyczerpuje wymogi z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Odmawiając stwierdzenia nieważności, Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast zarówno w decyzji z dnia 27 czerwca 2001 r. jak i wydanej po rozpoznaniu wniosku strony w trybie art. 127 par. 3 Kpa stwierdził, że przedmiotem oceny była decyzja ostateczna z dnia 11 grudnia 1959 r. wydana przez organ odwoławczy. Decyzja ta uwzględnia stan faktyczny i prawny istniejący w dacie jej wydania.
W dniu 11 grudnia 1959 r. obowiązywał już art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, który stanowił, iż poprzedniemu właścicielowi może być odmówione prawo własności czasowej do gruntu niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r., także ze względu na cele określone w art. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Z kolei art. 3 dopuszczał możliwość wywłaszczenia nieruchomości, jeżeli była niezbędna na cel użyteczności publicznej, na cele obrony Państwa albo dla wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych, a na terenie miasta, gdy była niezbędna dla planowanej realizacji na ich terenie budownictwa ogólnomiejskiego i zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego lub też przeznaczona dla organizacji kółek rolniczych, o ile było to uzasadnione interesem publicznym lub państwowym. Fakt powołania się w decyzji z dnia 21 maja 1956 r. organu I instancji, odmawiającej przyznania prawa do gruntu z uwagi na przeznaczenie nieruchomości w ówcześnie obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe w zarządzie państwowym, nie daje podstaw do kwestionowania faktu, że w dacie wydania decyzji organu odwoławczego, /11 grudnia 1959 r./ nieruchomość ta była objęta planowaną budowa szkoły, która bezspornie stanowi część infrastruktury osiedla mieszkaniowego i spełniała przesłanki art. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Budowa szkoły stanowiła cel użyteczności publicznej, a ponadto decyzje lokalizacyjne opierają się na założeniach obowiązujących planów zagospodarowania przestrzennego.