Związek międzygminny może zatwierdzić regulamin i taryfy zaopatrywania zbiorowego w wodę tylko dla gmin wchodzących w skład związku. Jeżeli w wodę będą zaopatrywane na tej podstawie także inne gminy, to one same muszą podjąć stosowne uchwały.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka, Leszek Włoskiewicz /spr./, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2004r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Związku Międzygminnego "Ponidzie" w Kielcach od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 2 grudnia 2003 r. sygn. akt S.A./Kr 998/04 w sprawie ze skargi Gminy Miedziana Góra na uchwałę Zgromadzenia Związku Międzygminnego "Ponidzie" w Kielcach z dnia 5 grudnia 2002 r. Nr 10/2002 w przedmiocie ustalenia regulaminu dostarczania odbioru wody z wodociągów stanowiących własność Związku Międzygminnego "Ponidzie" 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Związku Międzygminnego "Ponidzie" w Kielcach na rzecz Gminy Miedziana Góra 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Zgromadzenie Związku Międzygminnego "Ponidzie" w Kielcach - działając na podstawie art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 72, poz. 747) - w dniu 5 grudnia 2002 r. podjęło uchwałę Nr 10/2002 w sprawie ustalenia regulaminu dostarczania odbiorcom wody z wodociągów stanowiących własność Związku Międzygminnego "Ponidzie", postanawiając w § 1 ust. 1 regulaminu, że akt ten dotyczy również zbiorowego zaopatrzenia w wodę na terenie Gminy Miedziana Góra, która - od 1995 r. - nie jest członkiem Związku.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie wyrokiem z dnia 2 grudnia 2003 r. II SA/Kr 998/03 - uwzględniając skargę Gminy Miedziana Góra - stwierdził nieważność uchwały w części dotyczącej tej Gminy.
Sąd uznał, że zaskarżona uchwała dotyczy sprawy z zakresu administracji publicznej - gdyż zbiorowe zaopatrzenie w wodę jest zadaniem własnym gminy - a regulamin dostarczania wody stanowi akt prawa miejscowego regulujący prawa i obowiązki przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego oraz odbiorców usług, do uchwalania zaś regulaminu jest legitymowana rada gminy, na której obszarze regulamin będzie obowiązywał, natomiast Gmina Miedziana Góra nie jest członkiem Związku Międzygminnego "Ponidzie" i organy Związku nie mogą wykonywać jej uprawnień.
W skardze kasacyjnej Związek Międzygminny "Ponidzie" zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 2 pkt 4, art. 19 i art. 20 (dotyczącego taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę) ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, oraz naruszenie przepisów postępowania (których nie przytoczył) przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy.
W uzasadnieniu skargi podano, że - jeżeli, jak w tej sprawie, związek międzygminny jest właścicielem wodociągów położonych na obszarze gminy, która nie należy do związku - nie może być traktowany jak przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, nie ma więc obowiązku występowania, ani o zezwolenie na prowadzenie działalności (art. 16 powołanej ustawy), ani o zatwierdzanie regulaminu dostarczania wody i taryfy na dostarczanie wody (art. 19 ust. 1 i art. 24 ust. 1 ustawy), gdyż pozycja prawna takiego związku pozostaje poza regulacją objętą tą ustawą.
W uzasadnieniu skargi podano w szczególności, że podejmując uchwałę Związek Międzygminny "Ponidzie" działał w ramach swych uprawnień właścicielskich, uchwała nie jest więc aktem prawa miejscowego, w odniesieniu zaś do Gminy Miedziana Góra uchwała "nie miała waloru sprawy z zakresu administracji publicznej" i sąd powinien oddalić skargę, gdyż "gmina ta nie ma interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ustawy o samorządzie gminnym".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.