Zaklasyfikowanie przez Główny Urząd Statystyczny wyrobu do grupy towarów nie może być zaskarżane do sądu administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski, Sędziowie NSA Izabella Kulig-Maciszewska (spr.), Elżbieta Stebnicka, Protokolant Mariola Błaszczyk, po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. R. od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2003 r. sygn. akt II SA 2968/02 w sprawie ze skargi E. R. na pismo Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia [...] kwietnia 2002 r. Nr [...] w przedmiocie opinii na temat klasyfikacji statystycznej określonych wyrobów oddala skargę kasacyjną
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 maja 2003 r. odrzucił skargę E. R. na pismo Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia [...] kwietnia 2002 r. w przedmiocie opinii na temat klasyfikacji statystycznej określonych wyrobów.
Postanowienie to zapadło w następujących okolicznościach sprawy.
Pismem z dnia [...] lipca 2002 r. skierowanym do E. R., Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, nawiązując do wcześniejszej, prowadzonej w tej sprawie korespondencji poinformował, że wykładnia klasyfikacyjna produkowanych przez nią wyrobów, dokonana przez GUS w 2000 r. - była prawidłowa.
E. R. zaskarżyła to pismo - czynność Prezesa GUS - do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Podniosła, że zaskarżona czynność, zawierająca interpretację standardowych klasyfikacji towarów (SWW) stwierdza indywidualny obowiązek strony skarżącej do klasyfikowania produkowanych przez nią wyrobów do wskazanej przez GUS kategorii SWW i w konsekwencji powoduje konieczność zastosowania wyższej stawki podatku VAT. Jest zatem władczym aktem organu administracji publicznej, objętym zakresem art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym i podlega zaskarżeniu do tego Sądu.
Na rozprawie przed Sądem, pełnomocnik strony skarżącej wyjaśnił, że w gruncie rzeczy przedmiotem skargi jest pismo Dyrektora Sekretariatu Prezesa GUS z dnia 26 kwietnia 2002 r., zawierające zakwalifikowanie wyrobów produkowanych przez stronę skarżącą do określonej grupy SWW.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając skargę zwrócił uwagę na to, że zaskarżone pismo Prezesa GUS z 30 lipca 2002 r. nie zawiera żadnego merytorycznego stanowiska organu w sprawie interpretacji standardowych klasyfikacji SWW.
Odwołuje się bowiem wyłącznie do wcześniejszych, bliżej niesprecyzowanych aktów interpretacyjnych i korespondencji między stronami. Taką opinię klasyfikacyjną zawiera natomiast pismo GUS z dnia 26 kwietnia 2002 r., o które rozszerzono skargę na rozprawie przed NSA. Sąd podniósł również, że skargi na pisma GUS z dnia 30 lipca 2002 r. i z dnia 26 kwietnia 2002 r. nie zostały poprzedzone prawidłowym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (art. 34 ust. 3 ustawy o NSA). Jednakże podstawową kwestią - zdaniem Sądu - jest to, że są one niedopuszczalne dlatego, iż interpretacje - opinie urzędów statystycznych, dotyczące standardowych klasyfikacji towarów (SWW) nie mają charakteru decyzji administracyjnych, postanowień ani innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
W myśl art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. Nr 88, poz. 439 ze zm.) Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, w porozumieniu z właściwymi naczelnymi organami administracji państwowej, opracowuje podstawowe do określenia przebiegu i opisu procesów gospodarczych i społecznych standardowe klasyfikacje i nomenklatury, wzajemne relacje między nimi oraz ich interpretacje. Te standardowe klasyfikacje i nomenklatury wprowadza Rada Ministrów w drodze rozporządzenia (art. 40 ust. 2 ustawy). Z przepisów ustawy wynika, że prawem powszechnie obowiązującym są jedynie standardowe klasyfikacje i nomenklatury. Nie są nimi zaś interpretacje, jako że nie wchodzą w zakres rozporządzenia, o których mowa w art. 40 ust. 2 ustawy.