Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./, Sędziowie NSA Zygmunt Niewiadomski, Janina Antosiewicz, Protokolant Agnieszka Kwiatkowska, po rozpoznaniu w dniu 16 września 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ewy W.-T. i Izabeli W.-S. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2003 r. sygn. akt I SA 3156/01 w sprawie ze skargi Ewy W.-T. i Izabeli W.-S. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 17 października 2001 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o odmowie przyznania własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 2) zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz Ewy W.-T. i Izabeli W.-S. kwotę 300 zł /trzysta/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 28 listopada 2003 r. I SA 3156/01 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Ewy W.-T. i Izabeli W.-S. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 17 października 2001 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję własną tego organu z dnia 28 czerwca 2001 r. (...) o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia 19 grudnia 1950 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej, położonej przy ul. N. 11 oznaczonej nr hip. (...).
W uzasadnieniu powyższego wyroku podano, iż wnioskiem z dnia 15 maja 1997 r. wnoszące skargę kasacyjną, następczynie prawne po byłych właścicielach nieruchomości Z. S. i H. M. małż. K. wystąpiły o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 19 grudnia 1950 r. i utrzymanej nią w mocy decyzji z dnia 30 czerwca 1950 r.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 7 lipca 1999 r. (...) odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji a następnie decyzją z dnia 24 sierpnia 1999 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia 7 lipca 1999 r. Skarga na powyższe rozstrzygnięcie została wniesiona do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 21 grudnia 2000 r. I SA 1785/99 uchylił obie decyzje Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, wskazując na konieczność uzupełnienia materiału planistycznego dotyczącego przedmiotowej nieruchomości. Sąd wskazał zwłaszcza na to, iż nie jest do końca pewne i ustalone przeznaczenie terenu, na którym jest położona przedmiotowa nieruchomość w planie zagospodarowania przestrzennego, gdyż "nie wynika z niego konkretnie pod co dany teren został przeznaczony, jak przebiegają linie rozgraniczające tereny w zależności od ich przeznaczenia, czy przedmiotowa nieruchomość została objęta jego działaniem itp."
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast ponownie orzekł o odmowie stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji mając na uwadze, że z przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/ wynika, iż gmina była zobowiązana do uwzględnienia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej wówczas, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowych właścicieli dało się pogodzić z planowym przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania.
Początkowo powoływano się w sprawie na opracowywany plan zagospodarowania przestrzennego, jednakże w dniu 29 maja 1948 r. został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Nr 29, który wszedł w życie z chwilą jego ogłoszenia. Według tego planu przedmiotowa nieruchomość znajdowała się na terenach przeznaczonych pod budynki i urządzenia użyteczności publicznej oraz budownictwo społeczne, place publiczne, parki, skwery, ogrody oraz drogi i inne linie komunikacyjne wraz z urządzeniami pomocniczymi. Na nieruchomości w czasie wydania kwestionowanej decyzji znajdował się budynek stary mieszkalny o 3 kondygnacjach /cały spalony/.