Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędziowie NSA Izabella Kulig-Maciszewska(spr.), Joanna Runge-Lissowska, , Protokolant Edyta Pawlak, po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Małopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 stycznia 2004 r. sygn. akt II SA/Kr 2603/03 w sprawie ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 10 września 2003 r. Nr XXIII/223/03 w przedmiocie zasad na podstawie których przysługują Radnym Miasta Krakowa diety za udział w pracach Rady Miasta Krakowa i jej organów 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Wojewody Małopolskiego na rzecz Rady Miasta Krakowa kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2004 r. oddalił skargę Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 10 września 2003 r. Nr XXIII/223/03 w przedmiocie zasad, na podstawie których przysługują Radnym Miasta Krakowa diety za udział w pracach Rady Miasta Krakowa i jej organów.
Wyrok zapadł w następujących okolicznościach:
Zaskarżona uchwała Rady Miasta Krakowa podjęta została na podstawie art. 25 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. Nr 142, poz. 1591 z 2001 r. ze zm.). Kwestionowany § 2 uchwały stanowi, że radny otrzymuje zryczałtowaną, miesięczną dietę ustalaną proporcjonalnie do: uczestnictwa w pracach Rady Miasta i jej stałych komisji, pełnionej funkcji i kwoty bazowej. Dla obliczenia kwoty należnej diety ma być wykorzystywany algorytm uwzględniający w szczególności: liczbę sesji, w których uczestniczy radny, liczbę posiedzeń komisji, w których uczestniczy radny, liczbę posiedzeń zespołów komisji rewizyjnej, w których uczestniczy radny oraz dodatek funkcyjny.
Wojewoda Małopolski złożył skargę na przedmiotową uchwałę, zarzucając jej naruszenie art. 2 i 7 Konstytucji RP, art. 25 ust 5, 6, 8 ustawy o samorządzie gminnym oraz przepisów ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 110, poz. 1255 ze zm.). Z tych względów Wojewoda Małopolski wnioskował o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.
Organ nadzoru stwierdził, iż zgodnie z przywołanymi normami wysokość diet przysługujących radnemu nie może przekroczyć w ciągu miesiąca łącznie 1,5 krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących stanowiska państwowe ustalonej na podstawie cytowanych przepisów, natomiast § 2 rzeczonej uchwały w jego zestawieniu z praktyką obrad Rady Miasta Krakowa i jej Komisji prowadzi w istocie do obejścia powołanych przepisów. Uzasadniając swoje stanowisko Wojewoda Małopolski odwołał się do dotychczasowej częstotliwości sesji Rady Miasta Krakowa i posiedzeń jej komisji. Takiej oceny Wojewody nie zmienił § 2 ust. 5 uchwały powtarzający najistotniejszą część art. 25 ust. 6 ustawy o samorządzie gminnym. Praktyka zastosowania przyjętego przez Radę systemu spowoduje, że diety radnych w żadnym wypadku nie będą korespondować z normą ujętą w ust. 8 art. 25 ustawy o samorządzie gminnym, albowiem nie dojdzie do faktycznego zróżnicowania diet przy uwzględnianiu pełnionych przez radnych funkcji.
W odpowiedzi na skargę Gmina wniosła o jej oddalenie, stwierdzając, iż sporna uchwała nie narusza prawa. Ustosunkowując się do zarzutów Wojewody Małopolskiego pełnomocnik Miasta Krakowa nie kwestionował, że w wyniku zastosowania algorytmu zapisanego w § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały kwota tak obliczonej diety niejednokrotnie będzie przekraczała 1,5 krotność kwoty bazowej. Jednakże § 2 ust. 1 obowiązywać ma łącznie z § 2 ust. 5 uchwały i dopiero na tej podstawie będzie ustalane prawo radnego do każdej z wypłacanych diet. W żadnym wypadku nie może być wypłacona ta część diety, która przekracza 1,5 krotność kwoty bazowej. Jednocześnie Gmina podniosła, iż skargę wniesiona przez organ odwoławczy należy uznać za bezzasadną, gdyż wyrażone w jej uzasadnieniu stanowisko oparte jest na innych kryteriach niż legalność. Skarżący nie może więc podnosić takich zarzutów, jak słuszność lub celowość. Rada Miasta Krakowa skorzystała ze swej kompetencji ustawowej do określania zasad obliczani diet radnych. Być może nasuwają się zastrzeżenia na temat praktyki stosowania zapisu zaskarżonej uchwały, ale nie to jest przedmiotem kontroli sądowej w niniejszym postępowaniu i nie na takiej podstawie - zdaniem Gminy - można oceniać zgodność § 2 ust. 1 uchwały z ustawą.