Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.), Sędziowie NSA Edward Janeczko, Zbigniew Rausz, Protokolant Mariola Błaszczyk, po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. G., G. D., H. D.W. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2003 r. sygn. akt I SA 2395/01 w sprawie ze skargi "N." S.A. w W. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o wywłaszczeniu nieruchomości 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 2) zasądza od "N." S.A. na rzecz B. G., G. D. i H. D.-W. kwotę 820 (osiemset dwadzieścia) zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania ze skargi kasacyjnej.
Skargą kasacyjną wniesioną na podstawie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), B. G., G. D. i H. D.-W. zaskarżyły wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2003 r., sygn. akt I SA 2395/01, którym, na skutek uwzględnienia skargi "N." SA w W., została uchylona decyzja Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] oraz poprzedzająca ją decyzja tego organu z dnia [...].
Zaskarżony wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, po ponownym rozpoznaniu sprawy, decyzją z dnia [...] nr [...] uchylił wydaną przez ten organ decyzję z dnia [...] i stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia [...] o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w Poznaniu przy ul. Wawrzyńca, dla której prowadzona jest księga wieczysta Kw 1085, obejmującej oznaczone działki o powierzchni 15.620 m2 . Jako podstawę stwierdzenia nieważności kwestionowanego orzeczenia z dnia 7 listopada 1955 r. organ nadzoru wskazał naruszenie przepisów dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. z 1952 r. Nr 4, poz.21), ponieważ postępowanie wywłaszczeniowe zostało wszczęte, pomimo że w wezwaniu poprzednich właścicieli do dobrowolnego odstąpienia nieruchomości nie podano ceny. Ponadto organ stwierdził, iż kwestionowane orzeczenie nie wywołało nieodwracalnych skutków prawnych, w rozumieniu art. 156 § 2 kpa, ponieważ poprzedni właściciele z wnioskiem o stwierdzenie nieważności tego orzeczenia wystąpili już w 1992 r., a wobec tego oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste nastąpiło w toku postępowania o stwierdzenie nieważności kwestionowanego orzeczenia.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd wskazał jako podstawę uchylenia decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast przepis art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), ponieważ w ocenie Sądu brak było podstaw do przyjęcia, iż kwestionowane orzeczenie o wywłaszczeniu zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 8 ust. 1 powołanego dekretu. Przepis ten nie jest jednoznaczny, gdyż nie wiadomo, czy chodzi w nim o cenę wyrażoną kwotowo, uprzednio określoną i zatwierdzoną, czy też o cenę określoną tylko przez wskazanie podstaw do jej ustalenia.
Konieczność interpretacji tego przepisu "wyłącza zarzut rażącego naruszenia prawa" - w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa., gdyż nie można rażąco naruszyć prawa, które nie jest jasne.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd przyjął, że z art. 8 ust. 1 powołanego dekretu wynika wprost, że cena była sztywna, zatem niezależna od woli stron, równa urzędowemu odszkodowaniu za wywłaszczenie nieruchomości i dlatego wezwanie poprzedniego właściciela do odstąpienia nieruchomości mogło nie zawierać wyrażonej kwotowo ceny, lecz wskazywać podstawy do jej ustalenia. Przywołując wyroki NSA, w których wyrażono odmienny pogląd, Sąd nie podzielił stanowiska przyjętego w tych wyrokach.