Ponadto podniesiono w uzasadnieniu tego wyroku, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji zostaje wszczęte nie z chwilą doręczenia organowi żądania strony wszczęcia takiego postępowania, lecz z chwilą, kiedy organ nadzoru dojdzie do przekonania, że nie ma powodów do odmowy jego wszczęcia i zawiadomi o tym strony. W tej zaś sprawie postępowanie zostało wszczęte przez Wojewodę Poznańskiego dnia 5 sierpnia 1996 r., lecz następnie zostało umorzone i ponownie zostało wszczęte przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast dopiero dnia 13 stycznia 2000 r. Oznacza to, że w każdym razie postępowanie nadzorcze zostało wszczęte po oddaniu nieruchomości w użytkowanie wieczyste, a wobec tego nie może mieć zastosowania powołana przez organ uchwała NSA z dnia 20 marca 2000 r., OPS 14/99 i "skutków orzeczenia wywłaszczeniowego nie można pominąć".
W skardze kasacyjnej, jako podstawa kasacyjna wskazane zostały:
1) naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 powołanego dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych, poprzez uznanie, iż niewskazanie ceny w wezwaniu do odstąpienia nieruchomości nie stanowi naruszenia tego przepisu,
2) naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 kpa poprzez przyjęcie, iż konieczność wykładni przepisu wyłącza zarzut rażącego naruszenia prawa oraz poprzez uchylenie decyzji stwierdzającej nieważność kwestionowanej decyzji, w sytuacji gdy kwestionowana decyzja rażąco narusza przepis art. 8 ust. 1 powołanego dekretu.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną zważył, co następuje:
Stosownie do przepisu art. 101 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga kasacyjna od prawomocnego orzeczenia NSA wydanego przed dniem 1 stycznia 2004 r. jest wnoszona na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Oznacza to, że również do rozpoznania takiej skargi kasacyjnej mają zastosowanie przepisy Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Skarga kasacyjna w tej sprawie została oparta na usprawiedliwionych podstawach i podlega uwzględnieniu.
Nie można podzielić stanowiska przyjętego w zaskarżonym wyroku zarówno co do tego, że nie można mówić o rażącym naruszeniu przepisu, jeżeli przepis wymaga wykładni, jak i co do tego, że z przepisu art. 8 ust. 1 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych wynika, że w wezwaniu poprzedniego właściciela do odstąpienia nieruchomości można było wskazać jedynie podstawy do ustalenia ceny.
Przepis art. 8 ust. 1 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych, zwany dalej dekretem, stanowił, że wykonawca narodowych planów gospodarczych, który uzyskał zezwolenie przewidziane w art. 5 dekretu, obowiązany był wezwać właściciela nieruchomości, niezbędnej dla realizacji planu, by odstąpił mu nieruchomość za cenę określoną przez wykonawcę na podstawie art. 28 dekretu, a zatwierdzoną przez prezydium wojewódzkiej rady narodowej. Już z tych sformułowań przepisu wynika, że wykonawca planów (ubiegający się o nabycie nieruchomości) przed wezwaniem właściciela powinien określić cenę na podstawie art. 28 dekretu, a ponadto cena ta podlegała zatwierdzeniu.