Wojewódzki Sąd Administracyjny w powołanym wcześniej wyroku uznał, iż organ nadzoru nie dostrzegł, że w aktach wywłaszczeniowych znajduje się oryginał pisma Eugeniusza i I. M. S. z dnia 24 lipca 1950 r. o przyznanie nieruchomości zamiennej wraz z poparciem udzielanym przez przewodniczącego Prezydium Gminnej Rady Narodowej O., żądanie to zaś znajduje potwierdzenie również i w innych dokumentach. W tej sytuacji organ ten nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący dostępnego w sprawie materiału dowodowego w odniesieniu do orzeczenia odszkodowawczego z dnia 18 lipca 1953 r. Dlatego w tej części skarga została uwzględniona. Natomiast, w odniesieniu do orzeczenia wywłaszczeniowego z dnia 2 lipca 1953 r., Sąd uznał, że uchybienie w postaci powołania w podstawie prawnej rozstrzygnięcia art. 55 par. 1 Prawa o postępowaniu wywłaszczeniowym, podczas gdy w uzasadnieniu jest mowa o realizacji narodowych planów gospodarczych nie stanowi rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa nie było więc podstaw do uwzględnienia skargi w tym zakresie.
W skardze kasacyjnej Monika S. reprezentowana przez adwokata zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w części oddalającej skargę. Zarzuciła mu naruszenie prawa materialnego polegające na niezastosowaniu przy rozstrzyganiu sprawy art. 10 par. 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 września 1934 r. Prawo o postępowaniu wywłaszczeniowym oraz art. 1 w zw. z art. 17 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji planów gospodarczych i wniosła na podstawie art. 176 w zw. z art. 188 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 30 kwietnia 2002 r. (...) oraz decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 5 lutego 2002 r. (...) - obydwu w części dotyczącej orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia 2 lipca 1953 r. Skarżąca kwestionuje stwierdzenie Sądu I instancji dotyczące tego, iż rozbieżność pomiędzy podstawą prawną orzeczenia, a jego uzasadnieniem nie stanowiła rażącego naruszenia prawa. Jej zdaniem poza art. 55 powołanego wcześniej rozporządzenia, należy brać również pod uwagę art. 10 par. 4 tego samego rozporządzenia. Zgodnie z nim, jeśli nieruchomość miała być wywłaszczona na cele obronności Państwa, wywłaszczający mógł wymienić i opisać rodzaj i cel zamierzonych robót w sposób ogólny. Z przepisu tego wyraźnie wynika, że cel wywłaszczenia może być opisany jedynie w sposób ogólny, ale musi być jednak podany. Cel ten, jak wynika z wykładni celowościowej przepisów rozporządzenia winien faktycznie być związany z obronnością Państwa a nie z realizacją planów gospodarczych. Dokonując interpretacji pojęć "cele obronności Państwa" i "realizacja niezbędnych planów gospodarczych" w oparciu o powszechne ich rozumienie, nie są one tożsame. Za wywłaszczenie nieruchomości na cele obronności Państwa należałoby bowiem rozumieć objęcie nieruchomości w celu budowy na nieruchomości obiektów wojskowych w tym magazynów wojskowych, pomieszczeń gospodarczych służących wojsku lub obiektów szkoleniowych dla wojska. Natomiast w powszechnym rozumieniu "narodowe plany gospodarcze" dotyczą planowania budowy fabryk, przedsiębiorstw państwowych i ogólnego rozwoju infrastruktury gospodarczej. O odmienności tych pojęć świadczyć może nawet fakt, że wywłaszczenie dla tych celów uregulowane było dwoma różnymi aktami prawnymi. Wywłaszczanie nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych odbywać powinno się bowiem na mocy dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji planów gospodarczych /art. 1 w związku z art. 17 dekretu/, a nie rozporządzenia. Dekret ten nadal obowiązywał do 1958 r., a więc również w okresie, kiedy Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie wydało orzeczenie o wywłaszczeniu przedmiotowej nieruchomości. W konsekwencji uznać należy, że jeżeli powodem, dla którego wywłaszczono nieruchomość była realizacja narodowych planów gospodarczych, winno to znaleźć odzwierciedlenie w orzeczeniu Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie poprzez wskazanie podstawy prawnej ze wskazanego wyżej dekretu.