Także błąd w uzasadnieniu decyzji, sprowadzający się do tego, iż powołano się nie na interes obrony Państwa, ale na realizację narodowych planów gospodarczych nie stanowi żadnej z przesłanek stwierdzenia nieważności takiej decyzji. Nie można mówić także, że wskazana wada decyzji powoduje, iż decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa. W orzecznictwie sądowym w ostatnich latach, po okresie pewnych rozbieżności wynikających przede wszystkim ze sporów doktrynalnych, reprezentowany jest pogląd, iż o rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja /por. np. wyrok SN z 8.04.1994 r. /III ARN 13/94/ - OSN 1994 nr 3 poz. 36, wyrok NSA z 18.07.1994 r. /V SA 535/94/ - ONSA 1995 Nr 2 poz. 91/. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa. Żadnej z tych przesłanek nie spełnia fakt, niewłaściwego uzasadnienia decyzji /orzeczenia o wywłaszczeniu/.
Zauważyć też można, że nie ma racji skarżąca zarzucając w podstawach skargi naruszenie przepisu art. 1 w zw. z art. 17 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych /Dz.U. nr 27 poz. 197 ze zm./. W dacie podejmowania bowiem orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia 18 lipca 1953 r. art. 17 tego dekretu już nie obowiązywał. Uchylony on został z dniem 31 stycznia 1952 r. na mocy art. 1 pkt 18 ustawy z 29 grudnia 1951 r. zmieniającej dekret z 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych /Dz.U. 1952 nr 4 poz. 25/.
Mając na uwadze podniesione wyżej względy na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.