Rozbieżność opinii rzeczoznawców majątkowych nie prowadzi do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tylko przepisów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Józefa K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 kwietnia 2004 r., II SA/Wr 125/01, w sprawie ze skargi Józefa K. na decyzję Wojewody O. z dnia 15 grudnia 2000 r. w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i odszkodowania - oddala skargę kasacyjną.
Starosta O., decyzją z dnia 14 kwietnia 2000 r., wywłaszczył, na rzecz Skarbu Państwa, pod budowę pasa drogowego obwodnicy północnej miasta O., nieruchomość stanowiącą własność Józefa K. - obejmującą działki nr 77/4, nr 60/4, nr 71/3 oraz nr 60/3, o obszarze 0,6017 ha, położoną w Z., gmina T. - za odszkodowaniem w kwocie 31.048 zł, i do wypłaty odszkodowania zobowiązał Zarząd Miasta O. Wojewoda O., decyzją z dnia 15 grudnia 2000 r., utrzymał w mocy tę decyzję, natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. - po rozpoznaniu skargi Józefa K. - wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2004 r., II SA/Wr 125/01, stwierdził nieważność obydwu decyzji, ale tylko w części zobowiązującej Zarząd Miasta O. do wypłaty odszkodowania /pkt 1 wyroku/, a w pozostałej części oddalił skargę /pkt 3 wyroku/.
Sąd oddalił skargę, gdyż nie podzielił zarzutu, aby do ustalenia wartości nieruchomości doszło z naruszeniem art. 130 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/.
Ustalenie wartości nieruchomości nastąpiło na podstawie operatu szacunkowego, sporządzonego 30 listopada 1999 r. przez rzeczoznawcę majątkowego Henryka W., z pominięciem operatu szacunkowego sporządzonego dnia 17 lutego 2000 r. przez rzeczoznawcę majątkowego Aleksandra C. na zlecenie Józefa K., gdyż - jak to wykazała ocena prawidłowości obydwu operatów dokonana przez Polskie Stowarzyszenie Rzeczoznawców Wyceny Nieruchomości Oddział w O., o którą wystąpił Wojewoda O. - operat Aleksandra C. nie powinien stanowić podstawy w sprawie ustalenia odszkodowania za nieruchomość wywłaszczoną pod budowę obwodnicy.
Operat ten bowiem, korzystny dla skarżącego, przyjmuje, że nieruchomość, położona blisko terenów zabudowanych zabudową mieszkaniową jednorodzinną i zagrodową, stanowi potencjalne tereny pod rozszerzanie istniejącej zabudowy mieszkaniowej, podczas gdy - zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta O. - są to tereny rolne, przeznaczone na cele komunikacyjne.
Z kolei operat Henryka W., po uzupełnieniu dokonanym 20 lipca 2000 r. stosownie do zaleceń zawartych w ocenie Stowarzyszenia, spełnia wszelkie wymagania prawne, sama ocena zaś tylko uzupełnia zebrany w sprawie materiał i mieści się w granicach, o jakich mowa w art. 136 Kpa, określających możliwości dowodowe organu odwoławczego.
W skardze kasacyjnej Józef K. - obejmując skargą wyłącznie pkt 3 wyroku - zarzucił naruszenia prawa materialnego, tj. art. 130 ust. 2, w związku z art. 157 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, przez błędną ich wykładnię oraz naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, których naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 9-11, art. 15, art. 80, art. 107 par. 3 i art. 136 Kpa.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podano przede wszystkim, że - jeżeli ustalenie wartości nieruchomości następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego /art. 130 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami/ - organ pierwszej instancji, dysponując dwoma rozbieżnymi opiniami, był obowiązujący - stosownie do art. 157 powołanej ustawy - najpierw zwrócić się o ocenę do organizacji rzeczoznawców majątkowych, czego nie uczynił, zatem materiał dowodowy nie był kompletny i uzupełnienia dokonał dopiero organ odwoławczy z przekroczeniem swych uprawnień i doszło więc do naruszenia zarówno ustawy, jak i przepisów postępowania administracyjnego.