Tezy

1. Ustawa z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych /Dz.U. nr 28 poz. 169 ze zm./ ustalenia co do charakteru prawnego nieruchomości odnosiła generalnie do stanu przed dniem jej wejścia w życie, a w myśl art. 8 ust. 5 tej ustawy ustalenia te powinny być dokonane w terminie roku od dnia wejścia w życie ustawy.

Z zasady demokratycznego państwa prawa wynika, że niewykonanie w terminie obowiązku ustawowego przez właściwe władze lokalne /ustalenia dokonane decyzjami w 1995 r./ nie może prowadzić do naruszenia praw, jakie - w związku z postanowieniami ustawy - nabyli mieszkańcy wsi.

2. Przy ustalaniu charakteru nieruchomości należałoby rozważyć stan jaki istniał wówczas, gdy ustalenia te powinny być przeprowadzone.

Nie mogą prowadzić do przesądzających ustaleń późniejsze działania gminy.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego (...).

Uzasadnienie strona 1/4

Kierownik Urzędu rejonowego w S. decyzja z dnia 24 lutego 1995 r. na podstawie art. 3 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych uznał nieruchomość oznaczoną w ewidencji gruntów jako działka nr 29 o pow. 0,53 ha, położoną we wsi B., gmina R. - za mienie gminne.

W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że wielkość oraz sposób zagospodarowania przedmiotowej działki nie wskazują na to, by mogła stanowić wspólnotę gruntową. Cała niemal powierzchnia działki pokryta jest samosiewem olchy, w środkowej części usytuowany jest krzyż z tablicą upamiętniającą miejsce walk z okupantem.

Miejscem tym opiekuje się Urząd Gminy w R. W granicach działki - według informacji miejscowych mieszkańców - był eksploatowany przez Urząd Gminy piach, o czym świadczą również skarpy na obrzeżach działki.

Mieszkańcy wsi B., gminy R. /22 podpisy na odwołaniu, w tym podpis sołtysa/ wnieśli odwołanie od tej decyzji. W odwołaniu podnieśli, że działka nr 29 powstała w wyniku komasacji gruntów około 100 lat temu. Z działki tej korzystano eksploatujące piach na potrzeby wszystkich mieszkańców /po wybraniu piachu już poprzednicy prawni odwołujących się posadzili olchę/, a ponadto gospodarze, pełniący funkcję sołtysa użytkowali część działki. Na działce w 1944 r. pochowana została partyzantka i to mieszkańcy ustawili krzyż i grodzili to miejsce żelaznym płotkiem i od 1945 r. opiekują się tym miejscem, na którym rosną posadzone przez nich kwiaty. Za czasów komuny gmina zabrała piach na inną drogę, a mieszkańcy - gdy wybudowali resztę drogi musieli piach kupić.

Przy scalaniu gruntów był sporządzony akt własności, przechowany przez wójta W. /kopia przez Z./ - oba gospodarstwa zostały spalone przez Niemców i wówczas spalił się akt własności i kopia.

Gmina położyła chodnik z płytek do krzyża dopiero w sierpniu 1994 r.

Wojewoda S. decyzją z dnia 27 kwietnia 1995 r. utrzymała w mocy decyzję I instancji. W jej uzasadnieniu ustalił, że podmiotowa działka stanowi grunt użyteczności publicznej, w związku z czym prawidłowo ustalono, że stanowi mienie gminne. Wydanie decyzji było niezbędne z uwagi na konieczność uregulowania tytułu własności do tych gruntów. Z treści wniesionego przez mieszkańców odwołania wynika, że nastąpiło niezrozumienie co do przyszłych uprawnień mieszkańców do zarządzania tym mieniem. Grunty stanowiące przedmiot postępowania z mocy art. 44 pkt 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/, weszły w skład mienia komunalnego. Radzie Sołeckiej, reprezentującej interesy mieszkańców, będą służyły uprawnienia do zarządzania ta nieruchomością, stosownie do art. 7 ust. 3 i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191/ oraz do przepisów wewnętrznych gminy regulujących uprawnienia sołectwa. Zakres władania tą działką ustali Rada Gminy, a tym samym podnoszone przez mieszkańców obawy co do utraty przedmiotowej działki są bezzasadne.

Strona 1/4