Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Beata Krajewska, Sędzia WSA - Małgorzata Rysz (spr.), Protokolant - J. P., po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2007 r. sprawy ze skargi H. M. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia grudnia 2006 r. nr .... w przedmiocie odmowy umorzenia należności pieniężnej z tytułu grzywny nałożonej mandatem karnym 1. Skargę oddala 2. Zasądza ze Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adw. V. A. z Kancelarii Adwokackiej przy ulicy Z. G.. ... w W..., kwotę 292,80 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w tym tytułem wynagrodzenia 240 zł (dwieście czterdzieści złotych), tytułem 22% podatku od towarów i usług kwotę 52,80 zł (pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy).
Pismem z dnia 24 listopada 2004 r. H. M. zwrócił się do Wojewody Ś. z wnioskiem o umorzenie mandatu karnego, zastrzegając, że jakkolwiek przeszedł przez jezdnię w miejscu niedozwolonym, nie stworzył przy tym zagrożenia dla ruchu. Stwierdził m.in., że jako bezrobotny od lutego 2002 r. utrzymuje się z renty inwalidzkiej oraz dzięki pomocy Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. i nie może uiścić wymierzonej mandatem grzywny bez uszczerbku dla swojej egzystencji. W piśmie z dnia 8 grudnia 2004 r. strona uzupełniła swój wniosek, nie podnosząc jednak żadnych nowych okoliczności faktycznych, związanych bezpośrednio ze swą sytuacją życiową i finansową.
Decyzją z dnia ... stycznia 2005 r. Wojewoda Ś. po rozpoznaniu wniosku o umorzenie grzywny w wysokości ..,- zł odmówił H. M. umorzenia należności z tytułu prawomocnego mandatu karnego kredytowego w wysokości ...,- zł, powołując się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa [Dz. U. Nr 6, poz. 54] - dalej: "rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 2001 r.", podnosząc, że stanowią one źródło wskazania przesłanek umorzenia należności pieniężnych. Organ zastrzegł, że przesłanki określone w § 3 powyższego rozporządzenia nie podają możliwości umarzania należności budżetowych z tytułu nałożonych prawomocnych mandatów karnych kredytowanych z powodu trudnej sytuacji finansowej i zdrowotnej dłużnika, czy też z powodu zagrożenia jego egzystencji, natomiast wskazują sytuacje, w których następuje nieściągalność należności, tylko bowiem w przypadku stwierdzenia całkowitej nieściągalności należności wierzyciel może ją umorzyć. Wojewoda stwierdził, że dla uznania, że zachodzą określone przesłanki konieczne jest wszczęcie postępowania wyjaśniającego poprzez wystawienie tytułu wykonawczego i ustalenie przez poborcę skarbowego rzeczywistej sytuacji zobowiązanego i jego najbliższych. W ocenie organu zgromadzone w sprawie dowody i dokumenty na tym etapie postępowania nie stanowią podstawy do uznania, że w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Urząd Skarbowy nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji należności. Organ zauważył też, że okres przedawnienia należności z tytułu nałożonego mandatu wynosi 3 lata i w tym czasie organ powinien dochodzić swoich roszczeń, powołał się przy tym na prewencyjną i wychowawczą funkcję grzywny, informując wnioskodawcę o możliwości odroczenia terminu spłaty należności w całości lub w części albo rozłożenia płatności w całości lub w części na raty, zgodnie z § 4 rozporządzenia.
Po przeprowadzeniu postępowania wszczętego na skutek odwołania złożonego przez stronę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia 7 marca 2005 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody Ś. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ stwierdził, że strona kwitując odbiór mandatu karnego, uczyniła go prawomocnym i zgodziła się na zapłatę grzywny. Powołał się na przepis art. 45 § 3 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń [Dz. U. Nr 12, poz. 114, z późn. zm.] i podniósł, że okres przedawnienia orzeczonej grzywny wynosi 3 lata od uprawomocnienia się rozstrzygnięcia, a zatem w sprawie niniejszej mija on w roku 2007. Nadto stwierdził, że w związku z odmową umorzenia stronie należności przez Wojewodę powinny być kontynuowane działania organu skarbowego, zmierzające do ustalenia stanu majątku strony oraz ewentualnego wystąpienia przesłanek wyszczególnionych w § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 2001 r.