Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Joanna Zabłocka (spr.), Sędzia WSA - Beata Krajewska, Sędzia WSA - Mirosława Pindelska, Protokolant - Sylwia Wojtkowska-Just, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2010 r. sprawy ze skargi D. Sp. z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu należności celnych; oddala skargę
Przedmiotem skargi wniesionej przez D. Sp. z o.o. z siedzibą w P. (zwaną dalej: "Skarżącą") jest decyzja Dyrektora Izby Celnej w W. z [...] lipca 2009 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w P. z [...] maja 2009 r. w przedmiocie odmowy zwrotu cła z tytułu importu towarów. Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.
W dniu [...] września 2004 r. Skarżąca zgłosiła do procedury dopuszczenia do obrotu towar w postaci elementów elektronicznych. Zgłoszenie celne, jako odpowiadające wymogom formalnym określonym w art. 62 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992 r. ze zm.), zwanego dalej: -WKC", zostało przyjęte przez organ celny i zarejestrowane w ewidencji pod nr [...]. Po uiszczeniu zadeklarowanych w zgłoszeniu celnym należności celnych i podatkowych przedmiotowy towar został zwolniony do dyspozycji Importera.
Następnie pismem z [...] lutego 2009 r. pełnomocnik Skarżącej Spółki wystąpił do organu celnego z wnioskiem o zwrot, w trybie art. 239 WKC, należności celnych wynikających między innymi z ww. zgłoszenia celnego z [...] września 2004 r. w kwocie 43.129,50 zł wraz z odsetkami, które jego zdaniem zostały nienależnie pobrane.
Uzasadniając swój wniosek powołał się na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) z 11 grudnia 2007r. w sprawie C-161/06 Skoma-Lux przeciwko Celni Reditelstvi Olomouc, w którym stwierdzono, że artykuł 58 aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej sprzeciwia się temu, aby obowiązki zawarte w przepisach wspólnotowych, które nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w języku nowego państwa członkowskiego, jeżeli język ten jest językiem urzędowym Unii, mogły zostać nałożone na jednostki w tym państwie, nawet jeżeli mogły one zapoznać się z tymi przepisami przy użyciu innych środków. Zważywszy na powyższe pełnomocnik Skarżącego stwierdził, że część aktów prawnych, dotyczących stosowania prawa celnego została opublikowana w języku polskim ze znacznym opóźnieniem sięgającym 1 października 2004 r., co było spowodowane koniecznością przetłumaczenia ich na język polski. Tak więc w jego ocenie istnieją uzasadnione podstawy do wyprowadzenia twierdzenia, iż należności celne pobrane w okresie od 1 maja 2004 r. do 30 września 2004 r. (a więc przed opublikowaniem powyższych aktów prawnych w języku polskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej) są nienależne.
Na wezwanie organu o doprecyzowanie treści żądania poprzez wskazanie, która z przesłanek określonych w przepisach wykonawczych do Wspólnotowego Kodeksu Celnego stanowi podstawę roszczenia o zwrot cła w trybie art. 239 WKC, Skarżąca wskazała, iż swoje roszczenie opiera na art. 899 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r., ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11.10.1993 r. ze zm.), zwanego dalej: RWKC, zgodnie z którym organ celny podejmujący decyzję sam decyduje o przyznaniu zwrotu lub umorzeniu należności celnych przywozowych lub wywozowych, jeżeli zachodzi szczególna sytuacja wynikająca z okoliczności, w których zainteresowanej osobie nie można przypisać oszustwa lub oczywistego zaniedbania.