Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Irena Jakubiec - Kudiura (spr.), Sędzia WSA - Jolanta Bożek, Sędzia WSA - Małgorzata Rysz, Protokolant - Marcin Wacławek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2010 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uznania za repatrianta oddala skargę
Wojewoda [...] decyzją z [...] września 2009r. działając w trybie art. 41 ust 2 ustawy z 9 listopada 2000r. o repatriacji (Dz.U. z 2004r. nr 53, poz. 532 z późn.zm.) odmówił - po rozpoznaniu wniosku G. K. z [...] grudnia 2008r. - uznania jej za repatrianta.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji powołał się na dyspozycję art. 41 ust. 2 ww. ustawy o repatriacji, który stanowi, iż osoba która przed dniem wejścia w życie ustawy nabyła obywatelstwo polskie na podstawie przepisów ustawy z 15 lutego 1962r. o obywatelstwie polskim, może być uznana za repatrianta, jeżeli spełnia łącznie wymienione tam przesłanki. Wnioskodawczyni, jak wskazał Wojewoda nie spełniła jednej z wskazanych tam przesłanek, a mianowicie nie złożyła wniosku w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy o repatriacji czyli do dnia 31 grudnia 2001r.
Ponadto organ rozpoznający sprawę podał, iż termin do składania wniosków o uznanie za repatrianta jest terminem prekluzyjnym (zawitym), nieprzywracalnym, którego zaniechanie powoduje wygaśnięcie uprawnień i obowiązku w znaczeniu materialnoprawnym, a instytucji przywrócenia terminu z art. 58 kpa nie można zastosować do terminu materialnego.
W odwołaniu od powyższej decyzji, jak i w uzupełnieniu złożonym przez wnioskodawczynię podkreśliła, iż nie zgadza się z decyzją Wojewody [...] i wnosi o jej uchylenie.
Zdaniem autorki odwołania decyzja narusza przepisy postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, a ponadto organy nie zastosowały się do wymagań art. 9 kpa, który nakłada na organ obowiązek informowania, udzielania niezbędnych wyjaśnień i wskazówek stronie.
Składająca odwołanie strona wskazała, iż posiada polskie pochodzenie, a status repatrianta jest jej niezbędny do ubiegania się o emeryturę i uznania lat pracy na terenie Białorusi.
Po rozpatrzeniu odwołania, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] października 2009r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o repatriacji - odmówił uznania G. K. za repatrianta.
Organ odwoławczy podkreślił, iż G. K. nie spełnia przesłanek art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o repatriacji, zatem jej wniosek nie może zostać rozpatrzony pozytywnie.
Decyzja Ministra stała się przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i uznanie jej za repatrianta.
Autorka skargi zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 k.p.a. poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, art. 9 k.p.a. poprzez niezrealizowanie przez organy postępowania zasady udzielania informacji oraz art. 10 k.p.a. poprzez brak możliwości wypowiedzenia się w sprawie przed organami obu instancji.
Skarżąca wskazała, iż nie została poinformowana przez organ o wszystkich przepisach i procedurach, które musi wypełnić by uzyskać status repatrianta w Polsce. Podobnie, jak w toku postępowania przed organami administracyjnymi podała, iż ma polskie pochodzenie, jednak dopiero w 1986r. mogła przyjechać do Polski, a kilka lat później uzyskała obywatelstwo polskie.