Podstawą pełnomocnictwa, jako czynności prawnej upoważniającej pełnomocnika do działania w imieniu reprezentowanego, jest w tym przypadku umowa rachunku bankowego. W ramach udzielonego pełnomocnictwa ogólnego pełnomocnik w zakresie czynności zwykłego zarządu ma prawo do zlecenia wykonania operacji w takim samym zakresie jak posiadacz rachunku, natomiast w przypadku pełnomocnictwa szczególnego pełnomocnik ma prawo dysponowania rachunkiem wyłącznie w zakresie udzielonego pełnomocnictwa. Wydane przez bank, na podstawie delegacji zawartej w art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe /Dz.U. 2002 nr 72 poz. 665 ze zm./, ogólne warunki umowy lub regulamin, określające warunki otwierania i prowadzenia rachunku bankowego, mogą zawierać szczegółowe postanowienia w zakresie ustanowienia pełnomocnika uprawnionego do dysponowania rachunkiem. Nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań posiadacza konta, co do charakteru udzielonego skarżącemu pełnomocnictwa, stanowi w tym kontekście istotny brak postępowania wyjaśniającego.
Zaznaczyć przy tym należy, iż ustawa o cudzoziemcach nie nakłada na wnioskodawcę obowiązku posiadania rachunku bankowego, a jedynie wymóg udokumentowania posiadania środków finansowych. Dokonując oceny, czy przesłanka ta została spełniona, organ nie uwzględnił również okoliczności, iż skarżący nie dysponując paszportem nie mógł założyć rachunku bankowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Artyoma P. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 6 maja 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Decyzją z 3 lutego 2005 r. (...) Wojewoda W.-M. odmówił obywatelowi Republiki Armenii Artyomowi P. udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, wydanego na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 53 ust. 3 pkt 1 oraz art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./, Wojewoda stwierdził, że wnioskodawca zamieszkuje w E. wspólnie z pozostającą z nim w nieformalnym związku obywatelką polską - Agnieszką U., która jest osobą bezrobotną i urodzonym w tym związku synem Arturem P., posiadającym obywatelstwo polskie. Do wniosku zainteresowany dołączył zaświadczenie wystawione przez Mariolę D. właścicielkę baru "D." w E., która stwierdza, że zatrudniała skarżącego w 2004 r. na podstawie umowy zlecenia do prac konserwacyjno-porządkowych oraz, że ma zamiar w 2005 r. zatrudnić go na podstawie umowy na czas określony. Z ustaleń dokonanych przez organ wynika, iż w 2004 i 2005 r. nie był złożony żaden wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla skarżącego.
Cudzoziemiec przedstawił zaświadczenie z banku BGŻ Oddział w E. o stanie rachunku oszczędnościowego oraz oświadczenie Hovika S. - właściciela konta, o ustanowieniu skarżącego pełnomocnikiem do konta, wraz z informacją, iż na koncie tym ulokowane są środki płatnicze w kwocie 10.000 zł należące do Artyoma P. i w takim zakresie może on dysponować tymi środkami. Przesłuchany do protokołu w dniu 26 stycznia 2005 r. cudzoziemiec stwierdził, iż utrzymuje się z wykonywanej pracy dorywczej w postaci układania glazury i innych prac porządkowych, z których otrzymuje miesięczny dochód w wysokości około 1000 zł oraz okresowo utrzymuje pomoc od kuzyna z Niemiec w wysokości 200-400 EUR. Wojewoda podniósł, iż cudzoziemiec wykonuje pracę bez wymaganego zezwolenia czym narusza przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy /Dz.U. nr 99 poz. 1001/. Organ I instancji zaznaczył, iż Artyom P. w okresie od 5 lutego 2004 r., tj. od kiedy uzyskał zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie art. 154 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach nie podjął żadnych działań zmierzających do podjęcia legalnej pracy lub uzyskania legalnego i stałego źródła utrzymania, nie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, iż posiada środki finansowe niezbędne do pokrycia kosztów pobytu w Polsce oraz utrzymania syna i jego matki Agnieszki U. Nie nastąpiło również deklarowane przez cudzoziemca zawarcie związku małżeńskiego. Wnioskodawca nie wykonał również zobowiązania do wyrobienia utraconego w 1998 r. dokumentu podróży.
Rozpatrując sprawę w następstwie odwołania, Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców decyzją z 6 maja 2005 r. (...) utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Zaznaczył, że zgodnie z art. 53 ust. 3 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach, zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony można udzielić cudzoziemcowi, który wykaże, że zachodzą inne, niż określone w ust. 1, okoliczności uzasadniające jego zamieszkiwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące oraz że posiada środki finansowe niezbędne do pokrycia kosztów pobytu na tym terytorium.