Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.) Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant referent Julia Murawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2016 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej Minister) utrzymał w mocy swoją poprzednią decyzję z [...] maja 2016 r., którą cofnął I. sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej skarżąca) koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej.
Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym.
W 2009 r. Minister udzielił skarżącej koncesji na wykonywanie przez nią działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej.
Na przełomie lipca i sierpnia 2012 r. Minister, jako organ koncesyjny, przeprowadził kontrolę koncesjonowanej działalności gospodarczej skarżącej. Kontrola wykazała m.in. że co do niektórych zatrudnianych pracowników ochrony skarżąca nie posiadała informacji o ich karalności. Wobec tego Minister sam ustalił - poprzez sprawdzenie w kartotece Krajowego Rejestru Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości (dalej KRK), że dwóch pracowników zatrudnionych przez skarżącą zostało skazanych prawomocnymi wyrokami za popełnienie czynów zabronionych tj. z art. 286 § 1 i art. 297 § 1 k.k. oraz z art. 199 § 1 k.k.
Minister pismem z 15 listopada 2012 r. wezwał zatem skarżącą m.in. do niezatrudniania w charakterze pracowników ochrony osób karanych za popełnienie przestępstw umyślnych i pouczył, że nie zastosowanie się do tego zalecenia, a także ponowne stwierdzenie zaistnienia takiej sytuacji spowoduje wszczęcie postępowania w sprawie cofnięcia udzielonej jej koncesjo (art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. z 2005 r. nr 145 poz. 1221 ze zm.), dalej o.o.m. (2005.145.1221). Nadto organ zakreślił skarżącej termin 14 dni na poinformowanie go o realizacji ww. zaleceń.
W odpowiedzi skarżąca poinformowała Minister, że zastosowała się do ww. zalecenia i nie zatrudnia już w charakterze pracowników ochrony osób karanych za popełnienie przestępstw umyślnych, a z ujawnionymi pracownikami rozwiązała stosunki zatrudnienia.
W październiku 2015 r. Minister przeprowadzili kolejną kontrolę działalności skarżącej, w ramach której sprawdził czy - w odniesieniu do obecnie zatrudnianych pracowników ochrony, wypełnia ona obowiązek weryfikacji ich karalności, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. z 2014 r. poz. 1099 ze zm.), dalej o.o.m. (2014.1099). Nadto zbadał czy realizuje ona zalecenia w zakresie niezatrudniania w charakterze pracowników ochrony osób karanych. W oparciu o dane z KRK organ ustalił, że na 119 pracowników ochrony zatrudnionych przez skarżącą i poddanych sprawdzeniu, trzech było prawomocnie skazanych za popełnienie czynów zabronionych.
W tym stanie rzeczy Minister, z urzędu, wszczął wobec skarżącej postępowanie w sprawie cofnięcia jej koncesji, o czym ją zawiadomił i pouczył o przysługujących prawach. Jako podstawę wskazał art. 22 ust. 2 pkt 1 o.o.m. (2014.1099).