Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant: ref. staż. Julia Murawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2015 r. sprawy ze skargi [...] z siedzibą w Ś. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę
W dniu [...] października 2013 r. w miejscowości Trzeciewnica na drodze krajowej nr 10 zatrzymano do kontroli dwuosiowy samochód ciężarowy (specjalny) marki M. o nr rej. [...]. Samochodem ciężarowym kierował Pan W. N., który wykonywał przejazd drogowy z ładunkiem odpadów komunalnych (ładunek podzielny) w imieniu Z. Sp. z o.o. z siedzibą w Ś. (dalej spółka, skarżąca). Przebieg kontroli utrwalono protokołem nr [...] z dnia [...] października 2013 r.
Podczas kontroli stwierdzono, iż kontrolowany samochód ciężarowy poruszając się drogą krajową nr 10 przekroczył dopuszczalny nacisk na pojedynczej osi napędowej oraz przekraczał dopuszczalną masę całkowitą samochodu ciężarowego. Kontrola drogowa nie wykazała przekroczenia innych parametrów.
W wyniku pomiarów kontrolowanego samochodu ciężarowego, stwierdzono naruszenia dopuszczalnych norm:
- nacisk na pojedynczej osi napędowej 14,9 t (po odjęciu 2 % zaokrąglonych do 0,1 t w górę) - przekroczenie o 4,9 t (przekroczenie dopuszczalnej wartości o 49 %),
- rzeczywista masa całkowita samochodu ciężarowego 20,75 t (po odjęciu 2 % zaokrąglonych do 0,1 t w górę) - przekroczenie dmc o 2,75 t (przekroczenie dopuszczalnej wartości o 15,27 %),
- podmiot wykonujący przejazd nie posiadał zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym.
W związku z powyższym [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z [...] lutego 2014 r. nr [...] nałożył na spółkę karę pieniężną w wysokości 15 000 złotych.
Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło wykonywanie przejazdu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia kategorii VII w pozostałych przypadkach. Naruszenie stwierdzono w wyniku przekroczenia dopuszczalnego nacisku na pojedynczej osi napędowej i dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu samochodowego.
Skarżąca od powyższej decyzji wniosła odwołanie. W odwołaniu zarzuca naruszenie art. 140aa ust. 4 pkt 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137; dalej p.r.d.) przez jego niezastosowanie w sprawie, art. 7, 77 § 1, 80 k.p.a. poprzez niewiarygodne określenie rzeczywistej masy całkowitej, naruszenie art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 75 § 1 k.p.a. oraz art. 55 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.; dalej u.t.d.) poprzez dopuszczenie w charakterze dowodu ustaleń z kontroli przeprowadzonej przez nieuprawnionego do prowadzenia samodzielnych czynności kontrolnych pracownika Inspekcji Transportu Drogowego oraz naruszenie ustawowych terminów załatwienia sprawy. W ocenie spółki, przedmiotem przewozu był ładunek sypki, a przy nieprzekroczeniu dopuszczalnej masy całkowitej postępowanie w sprawie nie powinno zostać wszczęte, a wszczęte należało umorzyć. Tymczasem organ I instancji podczas kontroli wyznaczył sumaryczną masę pojazdu, która jest czymś innym niż rzeczywista masa pojazdu. Rzeczywistą masę pojazdu ustala się na płycie wagi stacjonarnej, na którą należy najechać wszystkimi kołami kontrolowanego pojazdu jednocześnie, a sumaryczną masę pojazdu ustala się mierząc po kolei naciski poszczególnych osi i dodając uzyskane wyniki. Zdaniem spółki zawsze będą występować różnice pomiędzy wynikami uzyskanymi z pomiaru rzeczywistej masy całkowitej, a sumarycznej masy całkowitej. Kontroli pojazdu dokonano wagami, które pozwalają jedynie na pomiar sumarycznej masy całkowitej. Na poparcie własnej argumentacji spółka wskazuje na orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Jednocześnie strona zwraca uwagę, iż nawet gdyby przyjąć, że organ wiarygodnie ustalił rzeczywistą masę całkowitą, to nakładając karę uznaniowo określił jej wysokość. Skarżąca podkreśliła, że przedmiotem przewozu był ładunek sypki, podzielny, a na przewóz takiego ładunku nie uzyskałby zezwolenia kategorii VII. Tymczasem ustawodawca nie wskazał kategorii zezwolenia za brak, którego nakłada się karę w przypadku naruszenia zakazu określonego w art. 64 ust. 2 p.r.d.. W dalszej części odwołania skarżąca przedstawia argumentację według której karę pieniężną nakłada się jedynie w przypadku stwierdzenia więcej niż jednego przejazdu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym. Ponadto w ocenie strony kontrolujący nie był Inspektorem Inspekcji Transportu Drogowego, w związku z czym ustalenia kontroli nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Kończąc strona wskazuje na przewlekłość postępowania prowadzonego przez organ I instancji. Wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji.