1. Na tle art. 10a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w zw. z art. 3 § 2 p.p.s.a., skarga na bezczynność organu do sądu administracyjnego nie przysługuje (nie ma podstaw prawnych), gdyż organ w każdym przypadku rozstrzyga o treści interpretacji - albo wypowiadając się w terminie w odniesieniu do postawionego pytania (zarówno przez akceptację zaproponowanego rozwiązania co do zakresu i sposobu zastosowania określonych przepisów, jak i zajmując w tych kwestiach inne stanowisko, a nawet odmawiając z odpowiednim uzasadnieniem zajęcia stanowiska - jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie), albo pozwalając na bezskuteczny upływ wyznaczonego terminu, a tym samym na przyjęcie w dniu następnym interpretacji w kształcie zaproponowanym przez przedsiębiorcę.
2. Przepis art. 10a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie odsyła, nie nakazuje w żadnym przypadku pomocniczego stosowania przepisów Ordynacji do spraw interpretacji, których przedmiot określa art. 10 ust. 1 powołanej ustawy o swobodzie. Przeciwnie, przepis art. 10a ust. 4 stanowi jednoznaczne wyłączenie z zakresu spraw podlegających interpretacji na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej kwestie - zasady i tryb - udzielania interpretacji przepisów prawa podatkowego, które reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Inaczej mówiąc, ustawodawca przewidział dwa odrębne sposoby wydawania (udzielania) interpretacji przepisów - jeden dla przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, uregulowany w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, drugi zaś wyłącznie dla interpretacji prawa podatkowego, uregulowany w Ordynacji podatkowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant st. sekr. sąd. Iwona Sumikowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2013 r. sprawy ze skargi F. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na bezczynność Ministra Zdrowia w przedmiocie wydania pisemnej interpretacji, przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków i środków spożywczych oddala skargę
Pismem z dnia [...] lipca 2012 r. F. Sp. z o.o. (dalej skarżąca) zwróciła się do Ministra Zdrowia, na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r., Nr 220, poz. 1447 ze zm.) o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu zastosowania przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków i środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz. U. Nr 122, poz. 696, z późn. zm.; dalej: ustawa refundacyjna) w zakresie jakim mogą one stanowić podstawę nałożenia na skarżącą kar administracyjnych z tytułu nieprawidłowego stosowania marż urzędowych.
Skarżąca przedstawiła hipotetyczne zdarzenie przyszłe, wskazując, że zajmuje się dystrybucją leków refundowanych do świadczeniodawców. W tym celu nabywa produkty od podmiotów z grupy, posiada zezwolenie na obrót hurtowy produktami leczniczymi. Podmiotem odpowiedzialnym dla produktów dystrybuowanych przez skarżącą są do zasady spółki z grupy kapitałowej F. K. Skarżąca wskazała, iż z uwagi na fakt, że transakcja zakupu produktów hipotetycznie może być prowadzona w oparciu o sztywnie ustalone ceny transferowe w grupie, a sprzedaż w cenach różnej wysokości ustalonych w poszczególnych przetargach. Hipotetycznie można przyjąć, iż marża skarżącej, czyli zgodnie z przepisami ustawy o cenach, "różnica między ceną płaconego przez kupującego a ceną uprzednio zapłaconą przez przedsiębiorcę, wynikającą z kosztów i zysku przedsiębiorcy" może być wyższa niż 7% urzędowej ceny zbytu. Skarżąca przedstawiła następujące pytanie:
"W związku z powyższym stanem faktycznym powstaje wątpliwość czy skarżąca jako pierwszy podmiot sprzedający produkty refundowane na terenie Polski jest podmiotem stosującym cenę urzędową i nie jest objęty zasadą sztywnych marż hurtowych, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy refundacyjnej, a w konsekwencji czy może podlegać karze administracyjnej określonej w art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy refundacyjnej."
Skarżąca nadto przedstawiła własne stanowisko w sprawie oraz wskazała, iż zgodnie z art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy refundacyjnej karze administracyjnej podlega każdy, kto stosuje inne niż urzędowe marże detaliczne i hurtowe. Kara administracyjna przybiera formę kary pieniężnej. W ocenie strony, należy uznać, iż na stosowanie kar administracyjnych decydujący wpływ wywiera sposób interpretacji art. 7 ustawy refundacyjnej. Skarżąca podkreśliła, iż uznanie kary pieniężnej za daninę publiczną zostało wielokrotnie potwierdzone wyrokami sądowymi (m.in. wyrok WSA w Opolu z dnia 16 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Op 529/11, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 lipca 2007 r., sygn. akt II SAB/Go 8/09 oraz nie zostało zakwestionowane przez NSA w wyroku z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. akt II OSK 1638/09).
W piśmie z dnia [...] sierpnia 2012 r., skierowanym do skarżącej, Minister Zdrowia stwierdził, iż wniosek skarżącej nie dotyczy interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenie społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. Minister Zdrowia przedstawił zawartą w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) definicję daniny publicznej oraz wskazał, że do danin pieniężnych należą podatki, w tym akcyzy, cła, składki, opłaty, dopłaty, inne świadczenia pieniężne niemające funkcji represyjnej. Nadto podkreślił, iż nie każde świadczenie publiczne jest daniną publiczną, bowiem jeżeli podstawowym celem świadczenia jest karanie lub prewencja, to nie jest to danina (T. Dębowska-Romanowska, Prawo daniowe - podstawowe pojęcie konstytucyjne i ustawowe, "Glosa" 1996, nr 12). Minister Zdrowia uznał, iż kary pieniężne określone w art. 50 ustawy refundacyjnej nie stanowią daniny publicznej w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, wniosek skarżącej nie mieści się w zakresie regulacji art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.