Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd, , Sędzia WSA Joanna Gierak - Podsiadły (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Miron, Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego Wojska Polskiego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej skargę oddala
Przedmiotem skargi wniesionej przez J. B. jest decyzja Głównego Inspektora Wojska Polskiego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...], utrzymująca w mocy -w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: k.p.a.), art. 20a ustawy z dnia 14 marca 1985 r o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r., Nr 212, poz. 1263 ze zm.) oraz § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 czerwca 2002 r. w sprawie organizacji oraz warunków i trybu wykonywania zadań przez Wojskową Inspekcję Sanitarną (Dz. U. z 2002 r., Nr 97, poz. 872), w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1367)- decyzję Wojskowego Inspektora Sanitarnego Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej [...] z dnia [...] maja 2014 r. nr [...], o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - przewlekłego zapalenia okołostawowego barku (poz. 19.4. załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych) u J. B. w całości.
W uzasadnieniu tej decyzji organ II instancji podał, iż w dniu 29 maja 2014 r. J. B. wniosła odwołanie od decyzji (powyżej opisanej) o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wymienionej w poz. 19.4. załącznika do rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych z 2009 r. Organ wskazał, iż po zapoznaniu się z treścią tego odwołania i całokształtem dokumentacji sprawy, brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji wydanej w sprawie w I instancji. Wyjaśniając swoje stanowisko podał, iż w dniu 24 września 2013 r. zapadło orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, wystawione przez lekarza - orzecznika Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Z. Wydane ono zostało w oparciu o wywiad choroby, wyniki wykonywanych badań oraz ocenę narażenia zawodowego połączoną z wizytacją stanowiska pracy. Organ podał także, iż w dniu 29 listopada 2013 r. zapadło orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, wystawione przez lekarza - orzecznika Oddziału Chorób Zawodowych i Toksykologii kliniki Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny pracy im. prof. J. N. w [...]. Wskazał, że wymienione orzeczenia lekarskie jasno i precyzyjnie uzasadniają brak merytorycznych podstaw do rozpoznania u J. B. choroby zawodowej pod postacią przewlekłego okołostawowego zapalenia barku. Wymienione orzeczenia lekarskie są dokumentami stanowiącymi realizację § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, w szczególności określającym właściwego do orzekania w zakresie chorób zawodowych lekarza spełniającego wymagania kwalifikacyjne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r., Nr 125, poz. 1317 ze zm.), zatrudnionego w jednostce orzeczniczej I i II stopnia. I dalej, organ podał, że orzeczenie lekarskie jednostki właściwej do rozpoznania choroby zawodowej ma charakter opinii biegłego, a organ - w tym przypadku Wojskowy Inspektor Sanitarny Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej [...] prowadzący postępowanie jest nim związany. Organ nie ma prawa do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Związanie to wynika z tego, że orzeczenie lekarskie stanowi jedyny wiarygodny środek dowodowy służący stwierdzeniu choroby zawodowej, jeśli nie budzi wątpliwości w świetle pozostałych dowodów. Organy administracji państwowej są związane ustaleniami orzeczeń diagnostycznych i nie dysponując przeciwdowodami, które mogłyby orzeczenia te podważyć, nie mają w tym zakresie podstaw do przyjęcia, że rzeczywisty stan zdrowia skarżącego kształtuje się odmiennie od wyników badań stanowiących podstawę orzeczeń lekarskich. Z tych też przyczyn, należało decyzję I instancji utrzymać w mocy.