Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Zielińska-Śpiewak (spr.), Sędzia WSA Maria Tarnowska, Sędzia WSA Bożena Więch-Baranowska, Protokolant st. ref. Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru rozbiórki skargę oddala
Decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2013r. znak: [...] Wojewoda [...] na podstawie przepisu art. 138 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r., poz. 267), zwanej dalej "k.p.a.", w związku z art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r. Nr 243 poz. 1623 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania "[...]" Sp. Z o.o., od decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] marca 2013r. wnoszącej sprzeciw od zgłoszenia zamiaru rozbiórki murów budynku parterowego (cegła, zaprawa wapienna) na działce nr ew. [...] z obrębu [...] przy ul. [...] w [...], utrzymał w mocy decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] marca 2013r.
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 28 ustawy Prawo budowlane wszelkie roboty budowlane, co do zasady, mogą być prowadzone w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę. Dotyczy to także robót budowlanych polegających na rozbiórce obiektu budowlanego. Zwolnienie od obowiązku uzyskania pozwolenia na rozbiórkę przewiduje art. 31 Prawa budowlanego określający w ust. 1, iż pozwolenia nie wymaga rozbiórka:
1) budynków i budowli - niewpisanych do rejestru zabytków oraz nieobjętych ochroną konserwatorską - o wysokości poniżej 8 m, jeżeli ich odległość od granicy działki jest nie mniejsza niż połowa wysokości;
2) obiektów i urządzeń budowlanych, na budowę których nie jest wymagane pozwolenie na budowę, jeżeli nie podlegają ochronie jako zabytki.
Forma ochrony konserwatorskiej, o której mowa w art. 31 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego została określona w art. 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece na zabytkami (Dz. U. z 2003r. nr 162 poz. 1568 ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu formami tymi są: wpis do rejestru zabytków; uznanie za pomnik historii; utworzenie parku kulturowego; ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, decyzji o warunkach zabudowy, decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej lub decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego.
Stosownie do art. 22 ust. 4 i 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece na zabytkami w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 18 marca 2010r. o zmianie ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010r., Nr 75, poz. 474), z mocą obowiązującą od dnia 5 czerwca 2010r., że wójt (burmistrz, prezydent miasta) prowadzi gminną ewidencję zabytków w formie zbioru kart adresowych zabytków nieruchomych z terenu gminy. W gminnej ewidencji zabytków powinny być ujęte: 1) zabytki nieruchome wpisane do rejestru; 2) inne zabytki nieruchome znajdujące się w wojewódzkiej ewidencji zabytków; 3) inne zabytki nieruchome wyznaczone przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Ustawa nowelizacyjna w art. 7 przewiduje, że w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wojewódzki konserwator zabytków przekaże wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) i staroście wykaz zabytków, o których mowa w art. 1 pkt 5 lit. b niniejszej ustawy oraz wykazu zabytków nieruchomych wyznaczonych przez wojewódzkiego konserwatora zabytków do ujęcia w wojewódzkiej ewidencji zabytków. Natomiast w art. 8 ust. 3 noweli przewidziano, że do czasu założenia gminnej ewidencji zabytków, decyzję, o której mowa w art. 39 ust. 3 i art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane, wydaje się po uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków - w odniesieniu do zabytków znajdujących się w wykazie o którym mowa w art. 7 ustawy. Wskazana nowelizacja zasadniczo zmieniła zatem status prawny ewidencji zabytków, niejako zrównując ją z rejestrem zabytków, poprzez powierzenie organom konserwatorskim uprawnień o charakterze władczym, polegających na obowiązku uzgodnień, czy też pozwoleń.