Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Mogielnicy w przedmiocie ustalenia zasad usytuowania na terenie Gminy i Miasta Mogielnica miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Owsińska Gwiazda, Sędziowie Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Sędzia WSA Marek Wroczyński (sprawozdawca), Protokolant specjalista Mariola Pronobis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2020 r. w Radomiu sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Radomiu na uchwałę Rady Miejskiej w Mogielnicy z dnia 5 września 2018 r. nr LXV/278/2018 w przedmiocie ustalenia zasad usytuowania na terenie Gminy i Miasta Mogielnica miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie strona 1/4

Rada Miejska w [...] (dalej: organ) na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.

z 2018 r., poz. 944 ze zm.; dalej: "u.s.g."), art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016 r., poz. 487, z 2018 r., poz. 310 i 650; dalej: "u.w.t.") podjęła w dniu [...] września 2018 r. uchwałę nr [...] w sprawie ustalenia zasad usytuowania na terenie gminy i miasta [...] miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.

Pismem z 18 października 2019 r. Prokurator Okręgowy w [...] (dalej: skarżący, prokurator) wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej: "Sąd") na powołaną wyżej uchwałę z [...] września 2018 r. nr [...]. Zaskarżonej uchwale prokurator zarzucił, że została wydana z istotnym naruszeniem prawa, mianowicie:

- art. 12 ust. 3 w związku z art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 4 u.w.t. w związku z art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. oraz art. 7 Konstytucji w związku z § 131, § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U.

z 2016 r., poz. 283; dalej: "z.t.p.") poprzez ustalenie w § 1 ust. 2 uchwały, iż punkty sprzedaży napojów alkoholowych nie mogą być usytuowane w odległości mniejszej niż 20 metrów od obiektów takich jak kościoły i inne obiekty kultu religijnego, cmentarze, szkoły i przedszkola, żłobki i inne placówki oświatowo - wychowawcze, domy pomocy społecznej, placówki medyczne i obiekty sportowe, podczas gdy treść powołanych przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wskazuje na konieczność realizowania obowiązku ograniczania dostępności do alkoholu, w szczególności w stosunku do osób nieletnich, czego nie można stwierdzić wobec niesporządzenia przez organ uzasadnienia uchwały;

- art. 12 ust. 3 u.w.t w związku z art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. poprzez brak określenia zasad usytuowania miejsc podawania napojów alkoholowych, co pozostaje w sprzeczności z art. 12 ust. 3 u.w.t., zgodnie z którym Rada Gminy ustala w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.

Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w całości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Uzasadnił, że dokonał ustaleń wskazanych w uchwale kierując się znajomością lokalnych realiów i potrzeb, nie wychodząc przy tym poza upoważnienie ustawowe do podjęcia uchwały. Zwrócił uwagę, że prokurator w skardze zarzucił naruszenie art. 12 ust. 2 u.w.t., który dotyczy ustalenia maksymalnej liczby zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych na terenie gminy, czego w żaden sposób zaskarżona uchwała nie dotyczy. Wskazał, że ustawodawca dając organowi samorządu lokalnego kompetencje w kwestii ustanawiania ograniczeń co do usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych, niewątpliwie uznał, że taki organ ma najpełniejszą wiedzę o tym, jakie są potrzeby w tym zakresie, mając na uwadze ograniczenie dostępności napojów alkoholowych. Na tym też polega samodzielność organów stanowiących samorządu terytorialnego, że najlepiej znają one specyfikę terytorium, na którym działają, wykorzystując instrumenty ustawowe dla dobra społeczności lokalnej. Wykładnia jakiej dokonuje skarżący w sposób rażący narusza tę samodzielność. Oświadczył, że w żaden sposób nie wykroczył poza udzielone mu ustawowo upoważnienie do stanowienia prawa miejscowego.

Strona 1/4