1. Przepisy art. 7 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, 2, 3, 6, 7, 8, 9 i 12 ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego /Dz.U. nr 54 poz. 254; zm. Dz.U. 1994 nr 40 poz. 150/ znoszące wszelkie uprawnienia do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego są zgodne z art. 1 art. 67 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 pkt 1 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/; 2. Przepisy par. 1 ust. 3 pkt 2, par. 4 ust. 3 w zw. z ust. 1 i par. 9 ust. 3 zarządzenia Nr 4 dyrektora Generalnego PKP z dnia 12 stycznia 1993 r. w sprawie uprawnień pracowników, emerytów i rencistów oraz niektórych członków ich rodzin do przejazdów kolejami /Biuletyn PKP nr 2 poz. 5/ w części pozbawiającej emerytów i rencistów byłych pracowników kolejowych oraz byłych pracowników biur projektów kolejowych i niektórych członków ich rodzin prawa do bezpłatnych i ulgowych przejazdów kolejami, są zgodne z: - art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego /Dz.U. nr 54 poz. 254/; - art. 4 i art. 20 ustawy z dnia 28 kwietnia 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin /Dz.U. nr 23 poz. 99; zm. Dz.U. 1985 nr 20 poz. 85, Dz.U. 1990 nr 36 poz. 206 i nr 92 poz. 540 oraz Dz.U. 1991 nr 104 poz. 450 i nr 107 poz. 463/, - art. 2, art. 5 i art. 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 1989 r. o przedsiębiorstwie państwowym "Polskie Koleje Państwowe" /Dz.U. nr 26 poz. 138; zm. Dz.U. 1991 nr 107 poz. 463/, - art. 1, art. 67 ust. 1 i 2 i art. 70 ust. 1 i 2 pkt 1 przepisów konstytucyjnych, utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/.
Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie dawał wyraz stanowisku, że zasada ochrony praw nabytych wyprowadzona z art. 1 przepisów konstytucyjnych nie jest wartością bezwzględną, że raz nabytych praw nie można nigdy zmieniać, ani ograniczać, byleby to ograniczenie było usprawiedliwione ważnymi racjami prawnymi, społecznymi czy nawet ekonomicznymi. W danej sytuacji utrzymanie praw nabytych przez prawne grupy emerytów i rencistów w zakresie przywilejów komunikacyjnych oznaczałoby w istocie rzeczy aprobowanie stanu nierówności z innymi grupami emerytów i rencistów, nie posiadających uprawnienia do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego /rolnicy, pracownicy sfery produkcji materialnej/. Należy więc stwierdzić, że realizacja konstytucyjnej zasady równości może niekiedy oznaczać naruszenie zasady ochrony praw nabytych, jednakże wartościując te dobra, należy dać pierwszeństwo zasadzie równości. Nie sposób przy tym tracić z pola widzenia fakty, że niektóre nabyte przywileje komunikacyjne nie zawsze można zaliczyć do "słusznie nabytych", bowiem pewna ich część związana była z preferowaniem określonych grup zawodowych związanych ściśle z poprzednią formacją ustrojową, a część z nich przyznano na podstawie swobodnej, uznaniowej decyzji właściwego ministra w ramach tzw. "władzy dyskrecjonalnej", czego z całą pewnością nie można ocenić pozytywnie.
Nie do odrzucenia jest również argument o potrzebie uporządkowania w jednym akcie prawnym /ustawie/ zasad dotyczących uprawnień do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, dotychczas rozproszonych po wielu aktach normatywnych, czasem niższego rzędu.
Z tych względów TK nie dopatrzył się naruszenia przez ustawę z dnia 20 czerwca 1992 r. art. 1 przepisów konstytucyjnych.
W swym orzecznictwie Trybunał Konstytucyjny, pod pojęciem aktu normatywnego rozumie każdy akt ustanawiający normy prawne, a więc normy o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, tzn. kierowane do pewnej klasy adresatów wyróżnionych z uwagi na jakąś ich wspólną cechę oraz ustanawiające pewne wzory zachowań /orzeczenia U 15/88, U 2/90, U 4/90, U 6/92/.
Dla oceny merytorycznej charakteru prawnego aktu nie ma znaczenia w jakim kształcie słownym zostanie sformułowana norma postępowania o charakterze normy generalnej i abstrakcyjnej, byleby na podstawie danego tekstu można było niewątpliwie ustalić, iż chodzi o skierowany do określonego rodzaju adresatów nakaz określonego postępowania /orzeczenie U 6/92/. Trybunał wyraził też pogląd, iż akty normatywne mogą być stanowione przez podmioty nie należące do kategorii naczelnych bądź centralnych organów państwowych, lecz na mocy przepisów prawnych pełniące funkcje zlecone z zakresu administracji państwowej /U 3/90, U 1/92/.
Generalnie TK prezentuje stanowisko, że w demokratycznym państwie prawnym, niedopuszczalne jest stanowienie norm prawnych, które nie podlegałyby ocenie z punktu widzenia ich zgodności z Konstytucją w trybie pozwalającym na usunięcie występujących sprzeczności /orzeczenie U 6/92/.