Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Sędzia NSA Jacek Brolik, , , po rozpoznaniu w dniu 9 września 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy w Izbie Finansowej z zażalenia [A] Sp. z o. o. z/s w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie z dnia 18 czerwca 2004 r. Sygn. akt III SA 2380/03 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi [A] Sp. z o. o. w W. na decyzję Izby Skarbowej w Warszawie z dnia [...] sierpnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie : czynności egzekucyjnych p o s t a n a w i a oddalić zażalenie
W odpowiedzi na wezwanie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21.04.2004 r. do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 zł za wydanie odpisu wyroku z uzasadnieniem strona skarżąca [A] sp. z o.o. - złożyła wniosek o przyznanie praw pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata lub doradcy podatkowego. Strona podniosła, że na skutek "bezczynności dłużnika - Urzędu Skarbowego Warszawa - Mokotów" nie ma środków na koszty wpisu od skargi kasacyjnej i wynagrodzenie adwokata lub doradcy podatkowego.
Postanowieniem z dnia 17.05.2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Sąd stwierdził, że zasadą jest ponoszenie kosztów sądowych przez stronę postępowania sądowego. Strona skarżąca, która od wielu lat wykonywała dochodową działalność gospodarczą w ocenie Sądu powinna przewidzieć i rezerwować stosowne środki dla dochodzenia swoich praw w postępowaniu sądowym.
Zdaniem Sądu rozpoznawany wniosek strony jest bardzo lakoniczny i niedostatecznie uzasadniony. We wniosku nie wskazano żadnego majątku strony choć z akt sprawy wynika, że jest ona właścicielem wielu wartościowych ruchomości a także nieruchomości położonej w Warszawie. W sprzeciwie od tego postanowienia strona wniosła o jego uchylenie argumentując, że określone postępowanie urzędu skarbowego i banku spowodowało, że "znajduje się w położeniu przymusowym".
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 18.06.2004 r. oddalił wniosek strony o przyznanie dochodzonego przez nią prawa pomocy. Przywołując argumenty analogiczne jak w uprzednim postanowieniu z dnia 17.05.2004 r. Sąd podkreślił w szczególności, że strona niedostatecznie uzasadniła rozpatrywany wniosek, że nie wskazała żadnego majątku choć ze sprawy wynika, iż majątek takowy posiada. W ocenie Sądu strona nie uzasadniła, że nie jest w stanie ponieść kosztów opłaty kancelaryjnej i wpisu stałego oraz kosztów zastępstwa prawnego, które mogą być uzgadniane w indywidualnej umowie.
W zażaleniu na to postanowienie strona wniosła o jego uchylenie podnosząc, że narusza ono art. 246 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).
Zdaniem strony bezprawne korzystanie z jego środków pieniężnych przez podmioty trzecie zwalnia z obowiązku zabezpieczenia środków na postępowanie sądowe.
Zdaniem strony nie ma ona pieniędzy na pokrycie kosztów sądowych a jej nieruchomość jest obciążona wierzytelnościami korzystającymi z pierwszeństwa zaspokojenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie dostatecznie odpowiada prawu.
Ubiegając się w sprawie o prawo pomocy skarżąca osoba prawna, zgodnie z art. 246 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, winna wykazać i należycie uprawdopodobnić, że nie ma żadnych środków na poniesienia jakichkolwiek kosztów (art. 246 § 2 pkt 1), bądź, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania (art. 246 § 2 pkt 2). Nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów ocena Sądu pierwszej instancji, że strona nie uzasadniła dostatecznie złożonego wniosku, w szczególności wobec faktu, iż podała, że nie ma żadnego majątku podczas gdy ze sprawy wynika, że jest właścicielem wartościowych ruchomości oraz nieruchomości w Warszawie.
Dopiero w zażaleniu strona przyznała, że jest właścicielem nieruchomości dodając, że jest ona obciążona - jednakowoż są to okoliczności, które nie zostały w jakikolwiek sposób wskazane i uprawdopodobnione we wniosku rozpatrywanym przez Sąd meritii.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 przywołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny zażalenie oddalił.