Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Krystyny P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 maja 2005 r. sygn. akt II SA/Gd 2/04 odrzucającego skargę Krystyny P. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w G. z dnia 5 maja 2003 r. (...) w przedmiocie przeniesienia na niższe stanowisko p o s t a n a w i a: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, postanowieniem z dnia 25 maja 2005 r. III SA/Gd 2/04, odrzucił skargę Krystyny P. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w G. z dnia 5 maja 2003 r. (...), wydaną w przedmiocie przeniesienia na niższe stanowisko, powołując się na art. 58 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
W uzasadnieniu wskazano, iż wprawdzie - ze względu na postanowienie Sądu Rejonowego w G. IV Wydział Pracy z dnia 1 grudnia 2003 r., w którym sąd ten uznając się niewłaściwym, przekazał sprawę do rozpoznania Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu - Ośrodkowi Zamiejscowemu w Gdańsku - zastosowanie winien znajdować art. 58 par. 4 powołanej ustawy, z godnie z którym, sąd nie może odrzucić skargi z powodu określonego w par. 1 pkt 1 tego przepisu, tj. z uwagi na niewłaściwość sądu administracyjnego /co ma miejsce w sprawie/, jeżeli już sąd powszechny uznał się za niewłaściwy. Jednakże - w ocenie Sądu I instancji - skarga Krystyny P. wniesiona została bez uprzedniego wyczerpania dostępnych jej środków zaskarżenia, a zatem podlega odrzuceniu na mocy art. 58 par. 1 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Obowiązujący bowiem w dacie wydania zaskarżonej decyzji art. 38 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /t.j. Dz.U. 2001 nr 86 poz. 953 ze zm./, przewidywał, że od decyzji w sprawach m.in. przeniesienia urzędnika mianowanego na inne stanowisko pracy, urzędnikowi temu przysługiwało odwołanie do kierownika organu nadrzędnego, a następnie do sądu administracyjnego. Tymczasem skarga na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w G. z dnia 5 maja 2003 r., została wniesiona bezpośrednio do sądu, bez uprzedniego wniesienia przedmiotowego odwołania. Stąd jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu, ze względu na niewyczerpanie środków zaskarżenia.
Krystyna P. złożyła skargę kasacyjną od powyższego postanowienia podnosząc, iż "zaskarżona decyzja z dnia 5 maja 2003 r. została wydana z naruszeniem prawa", a ponadto nie zawierała stosownego pouczenia, co do możliwości jej zaskarżenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Stosownie do art. 52 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Zgodnie zaś z par. 2 tego przepisu, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Stąd, jak stwierdził już Sąd I instancji, nie można uznać, iż skarżąca składając skargę na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w G. - bez wniesienia wskazanego w art. 38 ustawy o pracownikach urzędów państwowych /obowiązującego w dacie wydania zaskarżonego aktu/, odwołania do kierownika organu nadrzędnego nad urzędem, w którym jest zatrudniona - wyczerpała przysługujące jej środki zaskarżenia. Niewątpliwie zaś wyczerpanie przedmiotowych środków zaskarżenia stanowi o skuteczności i dopuszczalności wniesienia skargi.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 184 w związku z art. 182 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak wyżej.