Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 września 2010 r., sygn. akt I SAB/Wa 94/10 o umorzeniu postępowania sądowego w sprawie ze skargi J. S. na bezczynność Burmistrza Miasta S. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przyznanie zasiłku stałego postanawia: oddalić skargę kasacyjną
J. S. w dniu 4 marca 2010 roku wniosła skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Burmistrza Miasta S. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przyznanie zasiłku stałego w kwocie 444 złotych od 1 lutego 2010 r. Burmistrz Miasta S. wniósł o oddalenie skargi.
Na rozprawie w dniu 9 września 2010 roku pełnomocnik skarżącej oraz pełnomocnik organu oświadczyli, że decyzja, której wydania domagał się skarżąca została wydana w czerwcu 2010 roku.
Postanowieniem z dnia 9 września 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie sądowe. Jak wskazał Sąd, w pierwszej kolejności należy wskazać, że wniosek o odroczenie rozprawy nie mógł zostać uwzględniony. Sąd stwierdził, że nieobecność na rozprawie strony spowodowana jej stałym złym stanem zdrowia, nie stanowi w rozumieniu art. 109 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej p.p.s.a., nadzwyczajnego wydarzenia, którego nie można przezwyciężyć. Ze złożonych do akt sprawy zaświadczeń wynika, że zły stan zdrowia skarżącej ma trwały charakter. W sprawie niniejszej skarżąca jest reprezentowana przez pełnomocnika profesjonalistę, który został zawiadomiony o wyznaczeniu terminu rozprawy na dzień 9 września 2010 r. w dniu 3 sierpnia 2010 r. Skarżąca była w tej sprawie zatem prawidłowo reprezentowana, co czyni wniosek o odroczenie rozprawy niespełniającym przesłanek z art. 109 p.p.s.a. Oceniając na gruncie niniejszej sprawy, czy warunki wskazane w art. 109 p.p.s.a. zostały spełnione Sąd miał również na względzie uregulowanie zawarte w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP nakazujące rozpatrywanie spraw bez nieuzasadnionej zwłoki. W niniejszym postępowaniu rozprawa uległa już raz odroczeniu.
Dalej Sąd wskazał, że zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie to stało się bezprzedmiotowe. Jedną z przyczyn bezprzedmiotowości wspomnianej w przywołanym przepisie stanowi sytuacja, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organ wyda akt, co do którego, według skargi, pozostawał w bezczynności. Taka sytuacja wystąpiła w rozpatrywanej sprawie, ponieważ organ podjął czynność, której domagała się strona w skardze, tj. rozpoznał wniosek o podwyższenie zasiłku stałego począwszy od lutego 2010 roku decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r., czyniąc tym samym zadość żądaniu skarżącej. Ustała zatem zarzucana przez nią bezczynność, stanowiąca przedmiot skargi, która wszczęła niniejsze postępowanie sądowe.
Od powyższego postanowienia skarżąca wniosła skargę kasacyjną, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) art. 12a § 2 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie
2) art. 109 w zw. z art. 34 p.p.s.a. poprzez jego nie zastosowanie i nie odroczenie rozprawy mimo istniejących ku temu podstaw.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że skarżąca dwukrotnie wnosiła o sporządzenie kopii z akt, jednakże każdorazowo spotykała się z odmową Sądu. W przekonaniu skarżącej decyzja Sądu o odmowie wykonania na jej rzecz kopii dokumentów stanowi naruszenie jej podstawowych praw procesowych. Podniesiono, że skarżąca wnosiła o odroczenie sprawy z uwagi na stan zdrowia załączając zaświadczenie lekarskie, skarżąca poinformowała, że chce wziąć osobisty udział w rozpoznaniu jej sprawy. W tym stanie rzeczy rozpoznanie sprawy pod jej nieobecność pozbawiło skarżącą możliwości obrony jej praw w rozumieniu przesłanek nieważności postępowania. Ponadto skarżąca nie podzieliła twierdzenia Sądu, że w aktualnym stanie sprawy prawnie możliwe było jedynie umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego. Sąd winien był bowiem wydać rozstrzygnięcie merytoryczne, w którym stwierdziłby, że bezczynność organu istniała w określonym czasie.