Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 484/15 w sprawie ze skargi A. w W. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] lutego 2015 r., Nr [...] w przedmiocie wygaszenia trwałego zarządu postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Kr 484/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę A. w W. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] lutego 2015 r., Nr [...], w przedmiocie wygaszenia trwałego zarządu oraz zwrócił skarżącej wniesiony wpis od skargi w kwocie 200 zł. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że skarga w sprawie została podpisana przez Zastępcę Prezesa A., który nie ma ustawowego umocowania do wniesienia skargi. Pełniąca tę funkcję M. została wezwana do uzupełnienia braku formalnego skargi poprzez przedłożenie w terminie 7 dni pełnomocnictwa pod rygorem odrzucenia skargi i mimo upływu terminu brak ten nie został uzupełniony.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniosła A. w W., prawidłowo reprezentowana, domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sądowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynika sprawy, to jest: art. 48 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 11 ust. 12 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2013 r., poz. 712 tj.) poprzez odrzucenie skargi A. w sytuacji, kiedy Zastępca Prezesa A. już od 28 marca 2008 r. pełni swoją funkcję, w tym reprezentuje A. przed sądami i organami administracji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 37 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), "p.p.s.a.", pełnomocnik obowiązany jest przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub wierzytelny odpis pełnomocnictwa. Stosownie do art. 57 § 1 p.p.s.a. skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, zaś z art. 46 § 3 p.p.s.a. wynika, że do pisma w postępowaniu sądowym należy dołączyć pełnomocnictwo, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa. Podpisanie skargi przez pełnomocnika, który nie był należycie umocowany, jest brakiem formalnym, który powinien być usunięty w wyniku wezwania strony do podpisania skargi albo do przedłożenia należytego pełnomocnictwa, na podstawie art. 49 § 1 w zw. z art. 57 § 1 i art. 46 § 3 p.p.s.a.
Jak wynika z akt sprawy M., która podpisała skargę, została wezwana pismem z 6 maja 2015 r. m.in. do złożenia pełnomocnictwa do działania w imieniu A. w W. w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Zawiadomienie to zostało doręczone stronie 13 maja 2015 r., jednak w zakreślonym terminie, który upłynął 20 maja 2015 r., nie przedłożono stosownego pełnomocnictwa. Słusznie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowił odrzucić skargę, której braków formalnych nie uzupełniono w wyznaczonym terminie, zgodnie z art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., a także orzekł o zwrocie skarżącemu wniesionego wpisu od skargi w wysokości 200 zł, stosownie do art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Na marginesie wskazać można, że z załączonego do wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia skargi pełnomocnictwa wynika, że M. nie była umocowana do wniesienia skargi w sprawie, bowiem swym zakresem udzielone jej pełnomocnictwo nie obejmowało spraw sądowoadministracyjnych. W związku z powyższym bez znaczenia są okoliczności podnoszone przez skarżącą A. w skardze kasacyjnej.
W świetle powyższych rozważań przedmiotowa skarga kasacyjna jako niezasadna podlega oddaleniu.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 173 § 1, orzekł jak w sentencji niniejszego postanowienia.