Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig - Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Sz. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 471/14 o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 471/14 w sprawie ze skargi A. Sz. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. uchylić zaskarżone postanowienie, 2. przywrócić A. Sz. termin do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 471/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił skarżącej przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 r. oddalił skargę A. Sz. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 13 stycznia 2014 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
W dniu 17 października 2014 r. skarżąca skierowała do Sądu wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 30 maja 2014 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. W uzasadnieniu wniosku A. Sz. wskazała, że po zawiadomieniu jej przez Sąd o tym, że stawiennictwo na rozprawie jest nieobowiązkowe, sądziła, że wyrok zostanie jej przez Sąd doręczony z urzędu. Skarżąca nie poinformowała przy tym nikogo z rodziny o otrzymaniu powyższego pisma. W dniu 17 października 2014 r. syn skarżącej - P. Sz. przypadkowo znalazł pismo Sądu i udał się z nim do Powiatowego Rzecznika Konsumentów przy Starostwie Powiatowym w Nakle nad Notecią. Tam uzyskał informację, że uzasadnienie wyroku oddalającego skargę sporządza się na wniosek złożony w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyroku. Skarżąca podała, że jest osobą starszą (urodziła się w 1932 r.), schorowaną, z daleko posuniętą demencją starczą. Już w 1996 r. zaliczona została do I grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, jako osoba niezdolna do samodzielnej egzystencji. Z kolei w 2013 r. zaliczona została do znacznego stopnia niepełnosprawności z koniecznością stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Mając powyższe na uwadze skarżąca wniosła o przywrócenie jej uchybionego terminu.
Sąd I instancji uznał, że wniosek skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem skarżąca nie uprawdopodobniła w sposób przekonujący braku winy w uchybieniu terminu do skutecznego złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
Sąd stwierdził, że wprawdzie skarżąca wskazała, iż uchybienie terminu spowodowane było jej złym stanem zdrowia, w tym daleko posuniętą demencją starczą, na dowód czego przedstawiła orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Podała, że z uwagi na powyższe nie zrozumiała pouczenia Sądu, jak również pisma tego nie przekazała nikomu z rodziny, a następnie o nim zapomniała. Dopiero w dniu 17 października 2014 r. syn skarżącej - P. Sz. odnalazł przedmiotowe pismo, co skutkowało niezwłocznym wystąpieniem z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
Sąd wskazał, że z akt sprawy wynika jednak, że stroną przedmiotowego postępowania była nie tylko skarżąca, ale również jej mąż - R. Sz. mieszkający pod tym samym co skarżąca adresem. Przy tym zawiadomienia o terminie rozprawy kierowane do A. i R. Sz., zawierające pouczenie, że w sprawach, w których skargę oddalono, uzasadnienie wyroku sporządza się na wniosek strony zgłoszony w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyroku albo doręczenia odpisu sentencji wyroku, doręczone zostały ww. stronom postępowania w dniu 22 kwietnia 2014 r., a ich odbiór pokwitował ich syn - P. Sz. (zwrotne potwierdzenia odbioru k-32 i 36 akt sądowych). Nie jest zatem zgodne z prawdą twierdzenie, jakoby skarżąca otrzymała ww. korespondencję osobiście i nie poinformowała o niej nikogo z domowników, bowiem wiedzę o niej posiadał zarówno syn skarżącej, jak również jej mąż, będący uczestnikiem niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu, trudno przy tym uznać, aby korespondencja ta została następnie, bez jej uprzedniego odczytania, przekazana skarżącej, która, zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności, wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.