Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 14 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P.N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Rz 235/15 w sprawie ze skargi P. N. na pismo Dyrektora Zakładu Karnego w [...] z dnia [...] lutego 2015 r. w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 10 marca 2015 r. WSA w Rzeszowie odrzucił wniesioną przez P. N. skargę. W terminie do wniesienia skargi kasacyjnej skarżący, powołując się na trudną sytuację materialną i finansową, wniósł o ustanowienie adwokata oraz zwolnienie od kosztów sądowych.
Referendarz sądowy WSA w Rzeszowie zarządzeniem z dnia 4 maja 2015 r. pozostawił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, gdyż mimo wezwania, nie złożył on tego wniosku na obowiązującym osoby fizyczne formularzu PPF.
Od zarządzenia referendarza sądowego skarżący wniósł sprzeciw. Wskazał, że [...] kwietnia 2015 r. otrzymał stosowne formularze z wezwaniem do ich wypełnienia oraz oznaczeniem terminu, jednak będący uczestnikiem postępowania Dyrektor Zakładu Karnego w [...] w dniu następnym wywiózł go z ZK, dokonując zaboru dokumentów, w tym także korespondencji z WSA w przedmiotowej sprawie, udaremniając możliwość odpisania i przesłania uzupełnionego formularza. Do dnia wniesienia sprzeciwu ([...] maja 2015 r.) dokumentów mu nie zwrócono, w związku z czym Prokuratura Rejonowa w [...] prowadzi postępowanie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zaskarżonym postanowieniem pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania ze względu na brak złożenia wniosku na formularzu urzędowym.
Od tego postanowienia skarżący wniósł zażalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że wniosek o przyznanie prawa pomocy, stosownie do treści art. 252 § 2 p.p.s.a., składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Wzór wniosku został określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie określenia wzoru i sposobu udostępniania urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz sposobu dokumentowania stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego wnioskodawcy (Dz. U. Nr 227, poz. 2245). Niezachowanie zaś tego wymogu stanowi brak formalny, o którym mowa w art. 257 p.p.s.a., a który, stosownie do art. 49 § 1 p.p.s.a., podlega usunięciu przez wezwanie strony do złożenia wniosku na urzędowym formularzu (zob. także uchwała 7 sędziów NSA z dnia 21 kwietnia 2008 r.).
W rozpatrywanej sprawie skarżący został wezwany do usunięcia tego braku poprzez wypełnienie oraz przedłożenie w sądzie przesłanego jej formularza PPF w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Wezwanie to doręczono mu [...] kwietnia 2015 r., a więc termin do dokonania tej czynności upłynął [...] kwietnia 2015 r. W tym terminie, jak i dotychczas, skarżący nie uzupełnił wskazanego braku formalnego, co skutkować musiało, stosownie do art. 257 p.p.s.a., pozostawieniem wniosku bez rozpoznania.
Odnosząc się zaś do twierdzeń skarżącego formułowanych w toku rozpoznania sprawy w przedmiocie prawa pomocy wskazać trzeba, że - jak zasadnie stwierdził sąd pierwszej instancji - na podstawie pisma skarżącego z dnia [...] maja 2015 r. w sprawie sygn. akt II SA/Rz 234/15, ustalono, iż skarżący do AŚ w [...]został przewieziony [...] kwietnia 2015 r., gdzie [...] maja 2015 r. doręczono mu zarządzenie o pozostawieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. W dniu doręczenia dysponował sygnaturą akt i mógł złożyć wniosek, czego nie uczynił nawet wnosząc [...] maja 2015 r. sprzeciw. W tym kontekście równie mało prawdopodobne jest, by w okresie od [...] kwietnia 2015 r. (data wywiezienia z ZK) do [...] maja 2015 r. (data doręczenia zarządzenia o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania) był całkowicie pozbawiony dostępu do swoich rzeczy i dokumentów, w efekcie czego nie mógł wywiązać się z wymogu terminowego złożenia wniosku PPF. Tym samym fakt, że w oznaczonym terminie nie nadesłał wypełnionego urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy, skutkować musi pozostawieniem tego wniosku bez rozpoznania.
Ponadto, jak wynika z pism kierowanych przez skarżącego do sadu, samo wezwanie i formularz PPF otrzymał. Wskazać również trzeba skarżącemu, że wbrew jego twierdzeniom, uzyskanie formularza PPF nie podlega opłacie - jest on bezpłatny i dostępny także w Internecie. Dodatkowo zauważyć należy, że do postanowienia w przedmiocie prawa pomocy nie ma zastosowania powaga rzeczy osadzonej, a więc skarżący może złożyć ponownie wniosek na odpowiednim formularzu.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.