Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 1039/16 odrzucającego wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o zwrot kosztów postępowania w sprawie ze skargi A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: oddalić zażalenie.
Pismem z dnia 21 października 2016 r. A. M. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego.
Biorąc pod uwagę, że skarżący działał bez profesjonalnego pełnomocnika, w zawiadomieniu o rozprawie z dnia 3 stycznia 2017 r. został pouczony m.in. w pkt 7 o treści art. 210 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - zwanej dalej: "p.p.s.a."), zgodnie z którym strona traci uprawnienie żądania zwrotu kosztów, jeżeli najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie zgłosi wniosku o przyznanie należnych kosztów.
Wyrokiem z dnia 2 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę A. M..
Pismem z dnia 8 lutego 2017 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o zwrot kosztów postępowania wraz z wnioskiem o przyznanie kosztów postępowania w łącznej kwocie 55 zł. Podniósł, że uchybił terminowi do złożenia wniosku z przyczyn przez siebie niezawinionych. Chciał uczestniczyć w rozprawie i wówczas dokonać tej czynności, jednak z uwagi na doznany w dniu 2 lutego 2017 r. atak padaczki nie był w stanie tego uczynić.
Postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 r. sygn. akt III SA/Gd 1039/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 88 p.p.s.a., odrzucił wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o zwrot kosztów postępowania. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że termin do zgłoszenia wniosku o przyznanie kosztów postępowania jest terminem prekluzyjnym, czyli nieprzekraczalnym i nieprzywracalnym. Niedopuszczalne jest zatem żądanie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o zwrot kosztów postępowania, która to czynność, stosownie do treści art. 210 p.p.s.a., mogła być przedsięwzięta najpóźniej do momentu zamknięcia rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia. Po upływie tego terminu strona traci uprawnienie do żądania zwrotu kosztów, niezależnie od przyczyn takiego stanu rzeczy.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł A. M., wnosząc o jego uchylenie. Skarżący zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 86 § 1, art. 87 § 1, art. 88, art. 208, art. 211 i art. 226 p.p.s.a. oraz art. 2 Konstytucji RP.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 88 p.p.s.a. spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym. W myśl natomiast art. 210 § 1 p.p.s.a. strona traci uprawnienie do żądania zwrotu kosztów, jeżeli najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie zgłosi wniosku o przyznanie należnych jej kosztów. Stronę działającą bez adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego sąd powinien pouczyć o skutkach niezgłoszenia wniosku w powyższym terminie. Tym samym przedmiotowy wniosek strona może złożyć zarówno w skardze, jak i w piśmie procesowym kierowanym do sądu po wniesieniu skargi, a także ustnie do protokołu na rozprawie. Pod rygorem utraty uprawnienia do złożenia żądania o zwrot kosztów stosowny wniosek ten musi być jednak złożony najpóźniej do zamknięcia rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia.