Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Bogucka po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SAB/Wa 20/17 w sprawie ze skargi Z. B. na bezczynność Ministra - Prokuratora Generalnego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SAB/Wa 20/17 odmówił Z. B. przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2017 r., sygn. akt IV SAB/Wa 20/17 odmawiającego przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że zaskarżone postanowienie referendarza zostało stronie prawidłowo doręczone w dniu 27 lipca 2017 r., 7 dniowy termin do wniesienia sprzeciwu upłynął zatem 2 sierpnia 2017 r. Skarżący wniósł sprzeciw 16 sierpnia 2017 r., a we wniosku o przywrócenie terminu oświadczył, że nie dochował terminu do wniesienia sprzeciwu z powodu pobytu w szpitalu. Na dowód przedstawił zaświadczenie lekarskie, z którego wynika, że w dniach od 24 do 27 lipca 2017 r. przebywał w szpitalu. Wskazał również, że przebywał 90 dni na zwolnieniu lekarskim.
Sąd I instancji nie zgodził się z twierdzeniami skarżącego, że pobyt w szpitalu uniemożliwił mu dochowanie terminu do złożenia sprzeciwu od postanowienia. Sąd zauważył, że skarżący, jak wynika z załączonego zaświadczenia lekarskiego przebywał w szpitalu w dniach od 24 lipca do 27 lipca 2017 r., a postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy zostało skarżącemu doręczone w dniu 27 lipca 2017 r., tj. w dniu kiedy wyszedł on ze szpitala. Co prawda skarżący wskazał, że przebywał na przysługującym mu zwolnieniu poszpitalnym, jednak nie przedstawił żadnego dokumentu potwierdzającego ten fakt. Powyższe, zdaniem WSA w Warszawie potwierdza, że skarżący nie dochował szczególnej staranności przy dokonywaniu tej czynności procesowej.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył Z. B. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 86 § 2 i art. 87 § 1 i 2 P.p.s.a. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i rozpoznanie skargi na bezczynność organu administracyjnego Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości, a także o zasądzenie na jego rzecz zapłaty za sporządzone zażalenie wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że zaskarżone postanowienie nie jest zasadne, gdyż narusza art. 86 § 2 P.p.s.a. powodujący ujemne skutki w postępowaniu dla skarżącego, a także art. 87 § 1 i § 2, gdyż sprzeciw jego zdaniem był wniesiony w terminie. Stwierdził także, że nie tylko uprawdopodobnił, ale udowodnił stosownymi zaświadczeniami lekarskimi przyczynę uchybienia terminowi.
Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do przepisu art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm., zwanej dalej: "P.p.s.a."), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu do dokonania określonej czynności procesowej. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy.