Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B. W. na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2016 r., sygn. akt I OZ 1807/15 o oddaleniu zażalenia B. W. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 502/15 w przedmiocie wezwania B. W. do uiszczenia wpisu sądowego od zażalenia na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 502/15 o pozostawieniu pisma bez rozpoznania postanawia: odrzucić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zarządzeniem z dnia 27 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 502/15 pozostawił bez rozpoznania pismo [...] z dnia [...] sierpnia 2015 r.
Powyższe zarządzenie [...] uczynił przedmiotem zażalenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Przewodniczący Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarządzeniem z dnia 24 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 502/15, powołując się na § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.), wezwał [...] do uiszczenia wpisu sądowego od wniesionego zażalenia w kwocie 100 zł, pod rygorem jego odrzucenia.
Zarządzenie z dnia 24 listopada 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu [...] uczynił przedmiotem zażalenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zaskarżonym postanowieniem oddalił to zażalenie.
Od tego postanowienia skarżący złożył zażalenie. Zarzucił naruszenie art. 188 ust. 1 Konstytucji RP. Wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia, gdyż NSA nie jest właściwy do orzekania w kwestii dochowania konstytucyjnego trybu ustawodawczego, a więc czy ustawa p.p.s.a. została uchwalona w trybie zgodnym z Konstytucją. Stwierdził, że NSA ma obowiązek zwrócić się do TK z pytaniem prawnym w sprawie, gdyż rozporządzenie w przedmiocie wpisu jest niezgodne z konstytucją.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 194 § 1 p.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których rodzaje wymieniono w tym przepisie. W rozpoznawanej sprawie jednak zażalenie wniesiono na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zażalenie takie jest niedopuszczalne, gdyż stosownie do regulacji prawnej zawartej w dziale IV rozdziale 1 i 2 p.p.s.a. środki odwoławcze przysługują od wyroków i postanowień wydanych przez wojewódzkie sądy administracyjne. Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki i postanowienia) nie podlegają zaskarżeniu, gdyż stają się prawomocne z chwilą ich wydania i nie przysługuje od nich zwyczajny środek odwoławczy (art. 168 p.p.s.a.). W takiej sytuacji zażalenie skarżącego na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2016 r. jako niedopuszczalne podlega odrzuceniu (tak też m.in. postanowienie NSA z 16 października 2013 r., sygn. akt I OZ 779/13).
Wskazać także trzeba, że NSA nie mógł naruszyć art. 188 Konstytucji, gdyż przepis ten wyznacza kompetencje TK, a NSA w zaskarżonym postanowieniu nie wkroczył w te kompetencje, gdyż nie wypowiedział się o zgodności ustawy z Konstytucją.
Zauważyć również należy, że zgodnie z art. 193 Konstytucji RP, który stanowi, że każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem, skierowanie pytania prawnego do TK jest prawem, nie zaś obowiązkiem sądu. Jeżeli NSA rozpoznając zażalenie skarżącego i wydając zaskarżone obecnie postanowienie nie stwierdził że skierowanie pytania prawnego do TK jest konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie był zobowiązany do występowania z takim wnioskiem.
Wskazać ponadto trzeba, że zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 178 p.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 193 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.