Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. O. - przedstawiciela ustawowego małoletniej D. O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 1034/16 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi J. O. - przedstawiciela ustawowego małoletniej D. O. na działalność Dyrektora Zespołu Placówek - Europejski Dom Spotkań Młodzieży w Warszawie postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 6 września 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 1034/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił J. O. - przedstawicielowi ustawowemu małoletniej D. O. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że J. O. zwrócił się z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w sprawie z jego skargi na działalność Dyrektora Zespołu Placówek - Europejski Dom Spotkań Młodzieży w Warszawie.
W ocenie Sądu skarga ta została złożona w trybie art. 227 k.p.a. Wynika to zarówno z treści samej skargi jak i z pisma skarżącego z dnia 14 lipca 2016 r., w którym podnosi m.in., że intencją jego było aby osoba sprawująca funkcję Dyrektora została pozbawiona tej funkcji. Ponadto wskazał, że utracił zaufanie do tej osoby oraz wskazał, że wniósł skargę przed wydaniem w sprawie decyzji, aby nie dopuścić, by decyzję w sprawie jego córki podpisała właśnie ta osoba.
Sąd podkreślił, że zgodnie z przepisami Rozdziału 2 Działu VIII k.p.a. rozpatrzenie skargi w tym trybie nie kończy się wydaniem rozstrzygnięcia, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Skoro zatem skarga nie może zostać rozpoznana z uwagi na jej niedopuszczalność, to zachodzą przesłanki do odmowy przyznania skarżącemu prawa pomocy na podstawie art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł J. O., domagając się jego zmiany lub uchylenia.
W uzasadnieniu wnoszący zażalenie odniósł się do okoliczności potwierdzających, w jego ocenie, zasadność skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Wskazany przepis nie różnicuje przyczyn bezzasadności skargi, należy zatem stwierdzić, że prawo pomocy nie przysługuje zarówno w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, jak i z przyczyn uregulowanych w przepisach materialnoprawnych (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OZ 273/08 oraz z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. akt II GZ 41/12; J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 572, Jagielska M. Jagielski J., Gołaszewski P., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. Hauser R., Wierzbowski M., Warszawa 2011, s. 803, M. Wierzbowski, A. Wiktorowska, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, str. 1034 i nast.). Oznacza to, że w przypadku, gdyby nawet sytuacja materialna strony uzasadniała przyznanie prawa pomocy, to stwierdzenie przez sąd, iż w danej sprawie mamy do czynienia z "oczywistą bezzasadnością" skargi powoduje odmowę przyznania prawa pomocy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2005 r., sygn. akt II OZ 140/05).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego taka sytuacja wystąpiła w rozpoznawanej sprawie, gdyż na działanie organu w przedmiocie zakreślonym przez skarżącego nie przysługuje w myśl art. 3 § 2 P.p.s.a. skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Przedmiotem skargi J. O. jest niewłaściwe wykonywanie zadań przez Dyrektora Zespołu Placówek - Europejski Dom Spotkań Młodzieży w Warszawie. Z treści skargi wynika, że jest ona skargą przewidzianą w art. 227 k.p.a. (Dział VIII k.p.a.). Skarga dotyczy bowiem niezadowolenia strony z załatwienia sprawy i nieprawidłowego działania organu. Skarga taka jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony interesów jednostki, których naruszenie nie daje podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego. Załatwiana jest w postępowaniu uproszczonym, kończącym się czynnością materialno-techniczną - zawiadomieniem skarżącego o sposobie załatwienia sprawy. Na taki akt nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Wniesiona skarga jest zatem oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 247 P.p.s.a., stąd wniosek o przyznanie prawa pomocy nie mógł zostać uwzględniony.
Z powyższych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.