Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 765/16 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej postanawia oddalić zażalenie.
Wnioskiem złożonym w dniu 5 sierpnia 2016 r. skarżący M. S. zwrócił się o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Magdaleny Durzyńskiej, Marty Kołtun-Kulik i Joanny Skiby od udziału w sprawie z jego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia
16 marca 2016 r. w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia
26 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 765/16 oddalił wniosek o wyłączenie wskazanych przez stronę sędziów.
Odpis powyższego postanowienia strona skarżąca odebrała w dniu 14 września 2016 r. Z kolei w dniu 28 września 2016 r., skarżący złożył zażalenie na postanowienie z dnia 26 sierpnia 2016 r., wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu skarżący wskazał, że opóźnienie w złożeniu zażalenia wnikało z braku dostępu do zgromadzonych akt sprawy, które z obawy o ich utratę ("wykradzenie przez nieznanych sprawców"), przechowuje poza miejscem zamieszkania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia
25 listopada 2015 r. odmówił przywrócenia terminu do złożenia zażalenia uznając, iż strona nie wykazała braku winy w niedochowaniu terminu w rozumieniu art. 87 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2016 r. Dz. U. poz. 718, ze zm. dalej p.p.s.a.).
Zdaniem Sądu, twierdzenia skarżącego zawarte we wniosku przywrócenie terminu w żaden sposób nie uprawdopodobniają, aby w terminie otwartym do wniesienia zażalenia, czyli pomiędzy 15 a 21 września 2016 r. wystąpiły przeszkody (niemożliwe od usunięcia), które nie pozwoliły skarżącemu na złożenie środka odwoławczego. Do okoliczności tych na pewno nie należy brak dostępu do dokumentów sprawy, tym bardziej, że skarżący sam je wywiózł poza miejsce zamieszania. Ponadto gdyby strona chciała dołożyć należytej staranności przy prowadzeniu własnych spraw, mogła skorzystać z czytelni Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i tam zapoznać się z aktami sprawy, potrzebnymi jej do sporządzenia zażalenia.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł M. S., powtarzając argumentację zawartą we wniosku o przywrócenie terminu. Dodatkowo wskazał, że nie mógł skorzystać z akt sprawy w czytelni WSA, ponieważ w tym czasie trwały intensywne prace ogrodnicze i budowlane, które stanowią źródło jego utrzymania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawidłowo bowiem uznał, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia 26 sierpnia 2016 r.
Jedną z zasadniczych przesłanek warunkujących uwzględnienie wniosku o przywrócenie terminu jest uprawdopodobnienie przez wnioskodawcę braku winy w uchybieniu terminowi (art. 87 § 2 p.p.s.a.). Aby uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek o przywrócenie terminu, strona powinna uwiarygodnić swoją staranność przy prowadzeniu własnych spraw, jak również fakt, że przeszkoda, która spowodowała niedotrzymanie terminu była od niej niezależna.
W rozpoznawanej sprawie skarżący podał, że opóźnienie w złożeniu zażalenia wnikało z braku dostępu do zgromadzonych akt sprawy, które z obawy o ich utratę ("wykradzenie przez nieznanych sprawców"), przechowuje poza miejscem zamieszkania. Powyższa argumentacja nie mogła stanowić jednak uprawdopodobnienia braku winy w niedochowaniu terminu. Brak dostępu do dokumentów, które jak twierdzi skarżący, zostały osobiście przez niego wywiezione poza miejsce zamieszkania, nie stanowi okoliczności, która pozwalałby stwierdzić, iż mimo dołożenia należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw niemożliwym było złożenie zażalenia w terminie otwartym do jego wniesienia.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.