Dnia 29 kwietnia 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.K. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału I Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2010 roku, sygn. akt I SA/Wa 1025/09 wzywające J.K. do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w sprawie ze skargi E.S., T.S., R.S. i J.S. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2008 roku Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości warszawskiej postanawia: uchylić zaskarżone zarządzenie
Wyrokiem z dnia 20 listopada 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E.S., T.S., R.S. i J.S. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2008 roku Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości warszawskiej.
Na skutek wniosku strony skarżącej sporządzono pisemne uzasadnienie wyroku.
Pismem z dnia 8 stycznia 2010 r. uczestnik postępowania J.K. wniosła o wydanie wyroku wraz z uzasadnieniem.
Zarządzeniem z dnia 14 stycznia 2010 roku Przewodniczący Wydziału I Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wezwał uczestniczkę postępowania do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 160 zł. W treści wezwania pouczono stronę, że jeżeli opłata nie zostanie uiszczona w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, wniosek strony zostanie pozostawiony bez rozpoznania.
Uczestniczka postępowania pismem z dnia 26 stycznia 2010 roku złożyła zażalenie na powyższe zarządzenie wnioskując jednocześnie o przyznanie prawa pomocy.
Postanowieniem z dnia 18 lutego 2010 roku przyznano uczestniczce postępowania prawo pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 234 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1280 ze zm.) za stwierdzenie prawomocności oraz wydanie odpisów, zaświadczeń, wyciągów i innych dokumentów na podstawie akt, pobiera się opłatę kancelaryjną, z zastrzeżeniem § 3.
W treści wniosku z dnia 8 stycznia 2010 r. strona wniosła o wydanie wyroku wraz z uzasadnieniem. Jednocześnie jednak strona nie sprecyzowała czy oczekuje wydania odpisów czy też kserokopii wyroku z dnia 20 listopada 2010 r.
Zgodnie zaś z treścią § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych (Dz.U. Nr 221, poz. 2192), za każdą stronę odpisu, zaświadczenia, wyciągu lub innego dokumentu wydawanego na wniosek na podstawie akt sprawy sądowoadministracyjnej oraz za stwierdzenie prawomocności pobiera się opłatę kancelaryjną w kwocie 10 zł (ust 1). Natomiast za kopie i wydruki dokumentów z akt sprawy sądowoadministracyjnej wydawane na wniosek pobiera się opłatę kancelaryjną w kwocie 2 zł za każdą stronę kserokopii lub wydruku (ust. 2).
Z analizy akt sprawy wynika, że Sąd I instancji postanowił doręczyć stronie odpis wyroku wraz z uzasadnieniem. Jednakże po pierwsze to nie Sąd powinien podejmować decyzję, czy strona domaga się wydania kserokopii wyroku czy też jego odpisu, a jak już wyżej wskazano wniosek nie był precyzyjny. Po drugie zaś, Sąd I instancji zobowiązany był wzywając stronę wskazać podstawę prawną do pobrania określonej kwoty opłaty kancelaryjnej, a zatem w tym przypadku właściwy przepis cytowanego wyżej rozporządzenia, bowiem strona powinna mieć możliwość jednoznacznego stwierdzenia, co było podstawą ustalenia opłaty w danej wysokości. Po trzecie zaś, kwota określona wezwaniem powinna zostać wskazana nie tylko liczbowo ale również słownie, tak aby uniknąć wątpliwości, że kwota została wpisana prawidłowo.
Wobec dostrzeżonych uchybień zaskarżone zarządzenie należało uchylić. Jednocześnie Sąd I instancji nie będzie zobowiązany ponownie wzywać strony do uiszczenia opłaty kancelaryjnej, bowiem na skutek rozpoznania wniosku strony, została ona zwolniona z obowiązku uiszczania kosztów sądowych.
Z powyższych względów, na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 i 198 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu.