Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2018 r. sygn. akt IV SA/Wr 799/17 o odmowie przywrócenia terminu do usunięcia braku formalnego skargi o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lutego 2016 r., sygn. akt IV SA/Wr 722/15 postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z 27 marca 2018 r. wydanym na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, dalej: p.p.s.a.), odmówił Z. Z. przywrócenia terminu do usunięcia braku formalnego skargi o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem tego Sądu z dnia 10 lutego 2016 r.
Sąd I instancji uwzględnił, że skarżący został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi przez jej podpisanie, w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem odrzucenia wniesionej skargi. Wezwanie zostało doręczone stronie osobiście na adres wskazany w skardze w dniu 4 stycznia 2018 r. Postanowieniem z 6 lutego 2018 r. Sąd skargę odrzucił.
W piśmie z 12 marca 2018 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi wskazując, że do uchybienia terminu doszło przez pomyłkę spowodowaną prawdopodobnie roztargnieniem.
Oceniając powyższy wniosek w kontekście warunków przewidzianych w art. 86 § 1 p.p.s.a. Sąd I instancji stwierdził, że wnioskodawca nie uprawdopodobnił braku swojej winy w uchybieniu terminu, a wręcz przeciwnie - wskazuje na brak należytej staranności we właściwym prowadzeniu swoich spraw. Wobec powyższego Sąd uznał, że nie wystąpiły okoliczności uzasadniające przywrócenie uchybionego terminu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Z.Z.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Warunkiem skuteczności wniosku o przywrócenie uchybionego terminu jest łączne spełnienie przesłanek ustanowionych w przepisach art. 86 i art. 87 p.p.s.a.: uprawdopodobnienie przez stronę braku winy w uchybieniu terminu (art. 86 § 1 i art. 87 § 2), spowodowanie przez uchybienie terminu ujemnych skutków dla strony (art. 86 § 2), dochowanie terminu do wniesienia wniosku (art. 87 § 1), dopełnienie uchybionej czynności (art. 87 § 4).
Intencją ustawodawcy przy tworzeniu przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu było umożliwienie stronie obrony swoich praw czy interesów w sytuacji, gdy upływ terminów procesowych wywołał dla niej negatywne skutki prawne, przy jednoczesnym założeniu, że strona dołożyła wszelkich możliwych starań, aby takich negatywnych konsekwencji uniknąć. Pierwszorzędne znaczenie dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym ma zatem ustalenie, że fakt uchybienia przez stronę terminowi nie nastąpił z jej winy. Dla takiej oceny konieczne jest nie tylko dokonanie analizy okoliczności podnoszonych przez stronę, lecz również całości okoliczności sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając przywołane we wniosku argumenty skarżącego oraz okoliczności sprawy uznał za prawidłowe stanowisko Sądu I instancji, że skarżący nie uprawdopodobnił, iż bez jego winy doszło do uchybienia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w postaci złożenia podpisu pod tym pismem procesowym. Strona należycie dbająca o własne sprawy zobligowana jest zastosować się do wezwania Sądu, który dążąc do rozpoznania sprawy zwrócił się do strony o uzupełnienie w ustawowym terminie wadliwości uniemożliwiającej nadanie skardze dalszego biegu. Roztargnienie, czy pomyłka, powoływane przez skarżącego we wniosku o przywrócenie terminu nie mogły posłużyć przyjęciu, iż usprawiedliwionym był brak wywiązania się z tego zobowiązania przez skarżącego w ustawowym terminie.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.