Jednocześnie z akt sprawy nie wynika, aby istniały dodatkowe przesłanki do uwzględnienia wniosku, które Sąd mógłby wziąć pod uwagę. Z wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy wynika, że prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, jego miesięczny dochód wynosi 2490,56 zł, zaś zobowiązania i stałe wydatki obejmują koszt zakupu opału - 4 000 zł/rok (tj. ok. 333 zł/miesiąc) oraz koszt leczenia i rehabilitacji córki w kwocie 200-300 zł/miesiąc (kwoty wydatków nie zostały poparte żadnymi dowodami). W tej sytuacji, nawet po uiszczeniu wymaganej opłaty za pobyt córki w DPS oraz comiesięcznych wydatków, nie jest oczywiste, że spowoduje to dla skarżącego efekt w postaci wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Należy jednocześnie zauważyć, że konieczność ponoszenie opłat za pobyt w DPS, w każdym przypadku, niezależnie od zamożności strony, łączy się z obniżeniem dochodu, a nawet ewentualnymi trudnościami w sferze majątkowej. Nie oznacza to jednak automatycznie powstania szkody i to znacznych rozmiarów. Ponadto dochodzona od skarżącego należność jest należnością pieniężną, zatem w razie wydania korzystnego dla niego rozstrzygnięcia, podlegać będzie zwrotowi. Nie ma cechy nieodwracalności.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem zaskarżone postanowienie odpowiadało prawu. Zażalenie oddalono na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.
Odnosząc się do zgłoszonego w zażaleniu wniosku pełnomocnika o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej żalącemu z urzędu, wskazać należy, iż wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.), przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 254 § 1 i art. 258 - 261 p.p.s.a.