Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. akt I SO/Wa 1060/16 oddalające wniosek P. S. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. za nieprzekazanie skargi P. S. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. akt I SO/Wa 1060/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) oddalił wniosek P. S. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. za nieprzekazanie skargi P. S. z dnia 27 maja 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W uzasadnieniu wskazano, że skarga P. S., której przedmiotem jest bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie uwierzytelnionej kopii akt organu o nr [...], została wysłana, jak wynika z twierdzeń zawartych we wniosku o wymierzenie grzywny, w dniu 27 maja 2015 r. za pośrednictwem platformy ePUAP. Sąd I instancji stwierdził, że do momentu wydania przedmiotowego postanowienia skarga nie została przekazana przez organ. Jednak zwrócił uwagę na to, że z urzędu jest mu wiadome, iż działania skarżącego, polegające na nadsyłaniu do organu bardzo licznej korespondencji (zajmującej w sumie około 25 segregatorów), spowodowało paraliż organu, który i tak do dnia wydania przedmiotowego postanowienia przekazał Sądowi ponad tysiąc wniosków skarżącego i ponad dwa tysiące jego skarg. Oceniając postawę skarżącego Sąd I instancji podzielił stanowisko wyrażane wielokrotnie przez Naczelny Sąd Administracyjny (np. w postanowieniu z dnia 25 listopada 2016 r., sygn. akt 1383/16), zgodnie z którym działania skarżącego stanowią nadużycie przysługującego mu prawa do sądu. Skarżący inicjuje bowiem szereg postępowań zarówno administracyjnych, jak i sądowych w celu innym niż ochrona jego praw. Sąd I instancji uznał, że takie działania skarżącego sparaliżowały na tyle prace organu, że nie był w stanie wystąpić ze stosowną repliką w sprawie oraz przekazać skargi do sądu. Sąd podkreślił jednocześnie, że przyczyną zaniechania organu jest przede wszystkim zawinione działanie skarżącego składającego niezliczona liczbę wniosków i ignorującego ocenę jego postawy wyrażaną w licznych orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył P. S., wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o to, aby Naczelny Sąd Administracyjny wymierzył organowi grzywnę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie ma uzasadnionych podstaw.
Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela wyczerpująco i prawidłowo uzasadnione stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, że działanie skarżącego nie zasługuje na ochronę ze strony Sądu. Wywód prawny Sądu I instancji zasługuje na całkowitą aprobatę Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zasadniczo Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że wyłączną przesłanką orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny (art. 55 § 1 p.p.s.a.) jest niewypełnienie obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. w terminie przewidzianym w tym przepisie, ponieważ grzywna ta ma mieszany, dyscyplinująco-restrykcyjny charakter. Pamiętać jednak należy, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, że zawarte w art. 55 § 1 p.p.s.a. określenie, że "sąd (...) może orzec" o wymierzeniu organowi grzywny oznacza, że kwestia ta została pozostawiona uznaniu sądu. Zatem, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a więc także przyczyny niewypełnienia przez organ obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., czas, jaki upłynął od wniesienia skargi, a także, czy przed rozpatrzeniem wniosku o wymierzenie grzywny organ wypełnił ten obowiązek i wyjaśnił powody niedotrzymania terminu. W konsekwencji należy przyjąć, że od zasady, że wyłączną przesłanką orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny jest niewypełnienie przez organ obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. w terminie przewidzianym w tym przepisie, dopuszczalne są wyjątki.