Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. P. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1279/12 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi Z. P. K. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
W dniu 13 czerwca 2012 r. Z. P. K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] grudnia 2011 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie z dnia 24 listopada 1958 r. Jednocześnie z w/w skargą Z. P. K. złożył wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia.
W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że zaskarżona decyzja została doręczona do rąk jego znajomego zamieszkałego w K. (13-200 Działdowo), u którego czasowo przebywał w trakcie toczącego się postępowania. W chwili doręczenia decyzji nie było go jednak pod wskazanym adresem. Ponadto wnioskujący podniósł, że kontakt z nim, jako z osobą nie posiadającą stałego miejsca zamieszkania, jest utrudniony, dlatego osoba odbierająca przesyłkę nie mogła w tak krótkim terminie przekazać mu jej. Skarżący wskazał również, że jako osoba bezdomna nie posiada stałego miejsca zamieszkania i nie mógł powiadomić organu o nowym adresie.
Postanowieniem z dnia 11 października 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi. Sąd stwierdził, że wnioskujący nie uprawdopodobnił braku swojej winy w uchybieniu terminu. Jak wskazał Sąd, z akt sprawy wynika, że pismem z dnia 10 listopada 2010 r. skarżący wskazał Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi jako swój adres do korespondencji - K. , 13-200 Działdowo. Adres ten widnieje również na wniosku skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 28 września 2011 r. Co oznacza, że organ prawidłowo przesłał zaskarżoną decyzję na ww. adres. Przesyłkę odebrała w dniu 12 grudnia 2011 r., A. J. , której wydano ją w trybie art. 43 k.p.a., a co za tym idzie trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi upłynął dla skarżącego w dniu 11 stycznia 2012 r. Skarżący wskazał, że nie mógł w tym terminie złożyć skargi, gdyż nie przebywał pod tym adresem i nie wiedział o przesyłce.
Zdaniem Sądu, mając na uwadze powyższe okoliczności, przedstawione przez skarżącego powody nie mogą stanowić przesłanki wykluczającej winę wnioskującego w uchybieniu terminu zwłaszcza, że nie wskazał on jakiejkolwiek przeszkody faktycznej uniemożliwiającej mu odbieranie korespondencji pod tym adresem. Skarżący, mając intencję dbania należycie o swoje interesy i posiadając wiedzę o toczącym się na jego wniosek postępowaniu winien, choćby w pewnych odstępach czasu, starać się kontaktować z osobami przebywającymi na stałe pod wskazanym przez niego adresem, celem sprawdzenia, czy urząd pocztowy pozostawił dla niego jakąkolwiek korespondencję i ją odbierać. Ponadto w sytuacji dłuższego nieprzebywania pod wskazanym adresem, skarżący powinien o tym fakcie powiadomić organ i wskazać nowy adres (chociażby skrytki pocztowej), pod którym mógłby terminowo odbierać przesyłki. Takie zachowanie wynikałoby ze standardu wyznaczonego przez potencjalną osobę dbającą z należytą starannością o swoje interesy. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie doszło zatem do niedochowania przez skarżącego obowiązku dołożenia należytej staranności przy dokonaniu czynności procesowych, a zatem uchybienie terminu do wniesienia skargi było zawinione przez skarżącego. Tym samym, brak jest usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia wniosku.