Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 16 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 1750/08 o odrzuceniu zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 23 czerwca 2009 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi W.S. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie przymusowego wykwaterowania postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 12.08.2009 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił zażalenie W.S. na postanowienie tego Sądu z dnia 23.06.2009 r. odrzucające skargę kasacyjną strony od wyroku z dnia 10.03.2009 r. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że skarżący sporządził osobiście zażalenie na postanowienie odrzucające jego skargę kasacyjną, tym samym naruszył nakaz wynikający z art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a", zgodnie z którym zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej winno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Sąd stwierdził, iż zażalenie podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne na podstawie art. 178 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a.
Zażalenie na postanowienie z dnia 12.08.2009 r. wniósł W.S., reprezentowany przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego wskazał między innymi, iż zażalenie na postanowienie odrzucające skargę kasacyjną sporządzone i złożone zostało osobiście przez skarżącego przed przyznaniem mu prawa pomocy, celem uniknięcia uchybienia terminu do wystąpienia z tym środkiem zaskarżenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Art. 194 § 4 P.p.s.a. w sposób jednoznaczny określa, iż zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej winno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, podkreślając jednocześnie, iż odpowiednie zastosowane znajduje przepis art. 175 § 2 P.p.s.a., w których określony został katalog podmiotów zwolnionych od obowiązku zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego. W.S., pomimo pouczenia udzielonego mu przez Sąd I instancji, sporządził osobiście zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23.06.2009 r., którym odrzucona została skarga kasacyjna, również sporządzona osobiście przez stronę. Z akt sprawy nie wynika, aby skarżący był adwokatem lub radcą prawnym, ani którymkolwiek z podmiotów wskazanych w art. 175 § 2 P.p.s.a. Zasadnym zatem było stanowisko Sądu I instancji, który uznał, iż zażalenie skarżącego było niedopuszczalnym, zaś postanowienie o jego odrzuceniu odpowiada prawu.
Fakt ustanowienia dla skarżącego profesjonalnego pełnomocnika w ramach prawa pomocy nie ma znaczenia dla sprawy, bowiem powyższe brak formalny zażalenia jest brakiem nieusuwalnym i ewentualne późniejsze rozstrzygnięcia w kwestii reprezentacji strony nie mogą konwalidować błędnie sporządzonego środka procesowego.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.