Zdaniem skarżącego w sytuacji kolizji obu powyższych norm należy wybrać taki wariant rozstrzygnięcia, który najpełniej, w danym przypadku, odpowiada wzorcowi konstytucyjnemu określonemu w art. 2 Konstytucji, który stanowi z kolei, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.
W związku z powyższym skarżący uważa, że wniesiony przez niego sprzeciw jest w pełni zasadny i skarżący zasługuje na przyznanie pomocy publicznej w celu obrony swoich praw przed sądem. Skarżący jest zdania, że przyznanie prawa pomocy nie naruszy zasady równego płacenia danin, bowiem w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie zasada pomocniczości i sprawiedliwości społecznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
W niniejszej sprawie sprzeciw od postanowienia referendarza został wniesiony skutecznie, co oznacza utratę mocy prawnej postanowienia i konieczność rozpatrzenia wniosku o przyznanie prawa pomocy przez sąd.
Zgodnie z treścią przepisu art. 245 § 1 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. W niniejszej sprawie skarżący wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych, a więc o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym. Prawo pomocy w zakresie częściowym zgodnie z treścią art. 245 § 3 p.p.s.a. obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Podkreślenia wymaga, że zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest - zgodnie z art. 199 p.p.s.a. - ponoszenie przez strony kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie. Przyznanie prawa pomocy ze środków publicznych jest instytucją wyjątkową i następuje tylko w przypadkach określonych w cytowanej ustawie, po spełnieniu przez stronę określonych przesłanek.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się powszechnie, że instytucja prawa pomocy nazywana "prawem ubogich", ma charakter wyjątkowy, co oznacza, że może być stosowana tylko w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, do których zalicza się bezrobotnych lub osoby pozbawione środków do życia bądź osoby, których środki są ograniczone i pozwalają na zaspokojenie tylko niezbędnych potrzeb egzystencjalnych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2005 r. sygn. akt I GZ 107/05, niepubl.). Prawo pomocy powinno być więc udzielane przede wszystkim osobom bez źródeł stałego dochodu oraz bez majątku, które ze względu na okoliczności życiowe są pozbawione środków do życia, bądź też ich środki są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2005 r. sygn. akt II OZ 318/05).