Co do zasady prawo pomocy nie powinno być udzielane osobom, które otrzymują stałe miesięczne dochody w wysokości przewyższającej kwotę przeznaczaną na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Sytuacja taka pozwala bowiem na przygotowanie się do wszczęcia sprawy sądowej poprzez zaoszczędzenie odpowiednich środków na ten cel (por. M. Budachowska, Prawo pomocy w postępowaniu sądowo-administracyjnym, cz. II. Doradztwo Podatkowe 2005/9/51, Lex nr 49597).
Odnosząc powyższe uwagi do rozpatrywanej sprawy Sąd stwierdził, że skarżący nie wykazał, iż jego sytuacja materialna jest tak ciężka, że wymaga pomocy Państwa.
Wskazać należy w pierwszej kolejności, że skarżący posiada stałe źródło dochodu i uzyskuje stały miesięczny dochód w wysokości ok. 2. 500 zł, dodatkowo powiększony o wpłaty, które w maju wyniosły w sumie 3.300 zł.
Zgodnie z przedstawionymi przez skarżącego danymi, koszty utrzymania gospodarstwa domowego wynoszą miesięcznie 1 322,64 zł, a w ich ponoszeniu bierze dodatkowo udział syn K. Nadto skarżący przy osiąganych dochodach spłaca ratę kredytu wynoszącą miesięcznie 2 367,28 zł. Zauważyć należy, że fakt spłacania rat kredytowych nie stanowi podstawy do przyznania prawa pomocy, gdyż przedkładanie należności o charakterze prywatnoprawnym nad publicznoprawnymi nie może skutkować przerzuceniem ciężaru finansowania postępowań sądowoadministracyjnych strony na Skarb Państwa. W tym miejscu zauważyć należy także, że powszechnie znane są procedury bankowe otrzymywania kredytów, które cechują się dokładną weryfikacją danych dotyczących sytuacji majątkowej kredytobiorcy. Podstawą udzielenia kredytu była ocena zdolności zarobkowych skarżącego.
Z kolei sytuacja życiowa związana z faktem, że żona skarżącego jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku, niewątpliwie nie jest łatwa, nie może jednak stanowić okoliczności przeważającej dla przyznania prawa pomocy.
Podsumowując stwierdzić należy, że na tle przedstawionej sytuacji majątkowej skarżącego, nie można uznać go za osobę ubogą, a do takich osób jest kierowane prawo pomocy.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 260 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.